Dünya Kupası elemelerinin bu kritik akşamında Dinamo Arena, Türkiye için Gürcü dağlarının gölgesinde bir arena değil, adeta tarihin yankılandığı bir sahneye dönüştü. Ulusallar, 23 yıllık Dünya Kupası hasretini sırtında taşıyarak çıktı alana. Tribünlerdeki kırmızı-beyaz dalga, Karadeniz’in ötesine taşan bir fırtına üzere coşkuluydu.
Bu coşku güya bir zaferin habercisiydi
Henüz dördüncü dakikada Mert Müldür’ün başından çıkan gol, yıllardır hasreti duyulan bir hayalin alandaki tezahürüydü.
Bu erken gol, ulusalların oyununa yürek ve özgüven kattı. Atak çizgisi her atakta Gürcistan savunmasına ter döktürdü. Arda Güler, Real Madrid’de, bilhassa Xabi ile kazandığı vizyonuyla oyuna akıl kattı. Savunmada ise Merih ve Abdülkerim’in liderliği, Gürcistan’ı birinci yarıda tek bir isabetli şuta dahi yaklaştırmadı.
Kanatlarda Mert Müldür ve Eren Elmalı kusursuz bir güçle ileri-geri çalışırken, 40. dakikada sahneye çıkan Kerem Aktürkoğlu’nun golü skoru 2-0’a taşıdı. Birinci yarının tabelası yalnızca bir üstünlüğü değil, Türkiye’nin hasret dolu yürüyüşünde umutların tekrar dirilişini de yazıyordu.
İkinci yarıya da güzel giren ulusallar, 51. dakikada sahneyi yine ateşledi. Yunus’un ince pasında Kerem’in kaydettiği üçüncü gol yalnızca Gürcistan filelerini değil, içimizdeki dar görüşlü fanatizmi de sarstı.
Bir haftadır kulüp rekabetini ulusal forma üzerine taşımaya çalışan, renk aşkını toplumsal körlüğe dönüştüren fanatikler için bu gol bir manifestoydu. Zira o an sahnede bir Galatasaraylı’nın pası, bir Fenerbahçeli’nin golüyle birleşti. Skorbordda yazan sadece 3-0 değildi, ulusal formanın kulüp renklerinden üstün olduğu, asıl sevincin ortak vatanın sevincinde bulunduğu gerçeği de yazıldı.
Gürcistan 60’dan sonra, Davitashvili’nin golüyle dirildi, Barış Alper’in kırmızı kartı sonrası son çeyrek için umut topladı. Uzatma dakikalarında farkı teğe indirdiler, skor 3-2’ye geldi. Lakin 10 kişi kalan ulusallar, yürekleriyle direndi ve alandan zaferle ayrılmayı başardı. Son dakikada Uğurcan harika bir kurtarışla galibiyete imza atanlardan biri oldu.
Tiflis’te 3-2’lik bu zafer, bir karakter imzasıydı. Dünya Kupası eleme kümelerine bu türlü bir başlangıç, hasreti 23 yıla uzanan Türkiye için umutların yine filizlenmesiydi.
Şimdi sırada İspanya var. Tribünlerimizi, meydanlarımızı sarsacak bir karşılaşma…
Bu ulusal ekipte hayat var.
Bu çocuklarda umut var.
Ve o büyük soru yine yankılanıyor.
“İspanya’yı alanımızda yenebilir miyiz?”
Cevap tribünlerden yükseliyor.
“Neden olmasın?”
