Kabus üzere bir gece yaşadık. Ulusal grubumuz tarihi bir mağlubiyete imza attı. Bir değil, iki değil tam altı gole boyun eğdi. Tam bir hezimet.
Daha üç gün evvel Gürcistan’dan zaferle dönen ay-yıldızlı grubumuz nasıl oldu da alanımızda İspanya’dan altı gol yedi?
İspanya son Avrupa Şampiyonu
Konya’da da ulusal kadromuzun karşısına tam bu edayla çıktılar: Yenilmez bir matador üzere. Düdükle birlikte kabus üzere üstümüze çöktüler. Top onların kılıcı oldu. Oyunun ritmini istedikleri üzere yükseltip alçalttılar. Bitmek bilmeyen paslar, soluksuz bir pres, sağdan soldan gelen kontralar… Hepsi bir güç gösterisinin kesimleriydi.
Daha birinci yarıda Pedri’nin ve Merino’nun(2) darbeleriyle skor 3-0’a geldi. Uğurcan en az dört durumda kalesinde devleşmese, bu tablo çok daha ağır olabilirdi.
Millilerimiz vakit zaman atakta minik kıvılcımlar yarattı; süratli çıkışlarla umut veren ataklar geliştirdi. Ancak savunmada çaresizlik ağır bastı. Zira İspanyollar her kontra atakta kalemize 3-4 bireyle çullanıyor, yalnızca gollere değil, adeta sahanın tapusuna da el koymaya geliyorlardı. Kontralarda orta alanımızı o kadar kolay geçtiler ki, güya uzun tatillerde boşalan İstanbul trafiğinde ralli yapar üzereydiler.
İkinci yarıda en azından bir direnç bekliyorduk millilerden. Hiç değilse bir bir duruş, bir karşı koyuş. Zira büyük şairin dediği üzere: “Mesele esir düşmek değil, teslim olmamaktı asıl sıkıntı.” Lakin o teslimiyet, Konya’daki yeşil çimde acı bir formda yaşandı. İspanya bizi kıskıvrak yakaladı. Biz matadorun karşısında boğanın hırçınlığını değil, arenada beyaz bayrak çeken bir yorgunluğu sergiledik.
Rakip attı, biz seyrettik. Adeta pasın ritmine zincirlenmiş, presin gölgesinde ezilmiş üzereydik. Merino, Torres ve Pedri’nin golleriyle skor 6-0’a geldi.
O ana kadar statta direnç gösteren yalnızca taraftarlardı, o andan itibaren onlar da teslim oldu. Zira bu yalnızca bir mağlubiyet değil, ağır bir hezimet oldu.
Futbolun ilahı Pele’nin kıskandığı tek isim, efsane matador El Cordobes, arenalara veda ederken şöyle demişti.
“Boğaların boynuzları kırılmadı, benim yüreğim tükendi.”
Bu gece, ulusalların kalesi yıkıldı; bizim yüreğimiz tükendi.
Sözün özü şu;
Bu kadar güçlü bir sistem kadrosu karşısında alınan hezimet kabul edilebilir. Futbolun tabiatında var. Bazen rakibin oyunu öylesine kusursuzdur ki, kaybetmek kaçınılmaz olur.
Ama teslimiyet asla kabul edilemez. Zira mağlubiyet bir sonuçtur, teslimiyet ise bir tercih. Hezimet, beşere ders bırakır; teslimiyet, insanın iradesini tüketir.
Montella’nın da, futbolcuların da bu ayrımı görmesi gerek. Zira “İnsanı tanımlayan, başına gelenler değil; onlara verdiği yansıdır.” Bir hezimetten sonra doğrulabilmek, hezimeti aşmak, lakin teslim olmamakla mümkündür.
Nazım Hikmet’in mısralarından ders alına.
