Galatasaray, Frankfurt’ta yaşadığı 5-1’lik hezimetin öfkesini yalnızca Konyaspor’dan değil, ezeli rakibi Fenerbahçe’den de çıkardı.
Rams Park’taki 3-1’lik zafer, üç puanın yanında, 6’da 6 yapan bir seri ve Fenerbahçe’ye karşı açılan 6 puanlık bir makas demekti.
Sarı-Kırmızılılar dişli Konyaspor karşısında fazla zorlanmadan, sağlam savunmayla, yer yer tempoyu üst çekerek işi bitirdi. Birinci yarıda vasat giden oyunu alevlendiren isimler kaleci Uğurcan’ın uzun paslarıyla buluşan Barış Alper ve Yunus oldu. Yunus’un birinci goldeki beden çalımı ve bitirişi alkış toplarken, Icardi’nin attığı ikinci golde yaptığı nefis asist geceye damgasını vurdu.
Barış ve Yunus’un gücüne vakit zaman Torreira da eklenince orta saha canlı kalmayı başardı. Lakin Sane’nin silik performansı yeniden dikkat cazipti. Sane eski Sane değil. Ne vakit form tutacak bilinmiyor!
İkinci yarıda da manzara farklı değildi. 63’te bu defa bir öbür güzeli Torreira uzaktan bir şutla skoru 3-0’a getirdi.
Son dakikalarda güzel baskı kuran Konyaspor’un erdem sayısı ise 80’de Umut Nayir’den geldi.
Galatasaray 6. haftayı da kayıpsız geçerken, rakip filelere 18 gol bırakıp yalnızca 2 gol yedi. Bu, kâğıt üzerinde mükemmel bir istatistik.
Ama aynanın bir de öbür yüzü var.
Süper Lig’de rakip kim olursa olsun, Galatasaray adeta rutin bir çarçabuk galibiyete ulaşabiliyor. Vasat oynadığı anlarda bile bir-iki yıldızı sahneye çıkıyor, tabelayı değiştirmesi an sorunu oluyor. Lakin bu konfor, Avrupa arenasında bir handikaba dönüşüyor. Zira Şampiyonlar Ligi’nde vasat oyun ve kişisel parlamalar yetmiyor. Orası kusursuz disiplin, kolektif güç ve daima yüksek tempo istiyor.
İşte tam da bu yüzden, Türkiye’deki futbolun gerçekliği Avrupa için bir ölçü değil. Kolay zaferler, büyük imtihanların provasını yapmaz, bilakis yanılsamalar üretir. Futbolda da hayatta olduğu üzere, insanı olgunlaştıran şey konfor değil, zorlanmaktır.
Eğer Avrupa’da muvaffakiyet hedefleniyorsa Türk futbolunu yönetenlerin düşünmesi gereken de budur.
Tabi Okan Buruk’un da.
