19 Mart’tan bu yana toplumsal medya altın çağını yaşıyor. Tahliller, öngörüler, geçmişten ders üzere paylaşımlar.
İçlerinden biri, beni de geçmişe götürdü: İdam kararından sonra Deniz Gezmiş’in kendi sesinden reaksiyonu. Özetle “Ölümden korkmuyoruz. Biz hayatımızı bu ülkeye adadık” diyordu.
Sonraki yıllarda idam günü tanıklıklarıyla, bu kelamların nasıl doğrulandığını öğrendik. Üç fidan ayakları titremeden mevte gitmişlerdi. Üstelik ahirete, şehit olacakları için ödüllendirileceklerine inanmadan.
Bunları övmekten çok anlamaya çalışarak yazıyorum. Bu “aşkınlık” nasıl bir -duygu değil de- zihnin eseri çözmeye çalışıyorum.
O en uç yerde değil elbette, fakat bugün gençler birebir dirençle meydanlarda. “Abileri” diyebileceğim Barışlar, Timur Soykan, Murat Ağırel üzere gazeteciler de geçmişin bedellerini geleceğe taşıyan isimlerle önlerinde.
Sadece son günlerde tekrar / yine yaşananlar değil, Nuray Mert’in “veda yazısı” için bütün bu girizgah!
Gençler tanımadı onu. Kumpas periyodunda, Erdoğan’ın rejim değişikliği sürecinde bizler çok güzel tanıdık,
Liberal sistem, inanç özgürlüğü falan derken bir epey sivrilmişti. Ahmet Hakan ile dozu yüksek arkadaşlığı da bir oldukça dikkat çekmişti.
Sonra zaman değişti. Çok önemli sıhhat meseleleri nedeniyle -geçmiş olsun- ortalarda görünmedi. Derken geçenlerde Medyascope’ta bir yazısı.. Bir VEDA YAZISI yayınlandı:
“Yurt dışında yaşama hasreti duyanlara şaşarım. İmkân olduğu halde, hiç yurtdışında yaşamayı düşünmedim. Ona da pişman değilim. Yalnızca, kendi adıma da ülkem ismine da artık korkuyorum. Kendi adıma, soluğu cezaevinde alırsam kedilerime kim bakar diye korkuyorum. ‘Torun’ saydığım, yeğenimin küçük kızından farklı kalırım diye korkuyorum. Geçirdiğim ölümcül hastalığın izleri, sıhhat durumum, yaşım prestijiyle tahammülüm, mecalim bitmek üzere diye korkuyorum. Ülkem ismine, bir karanlık tünelde nereye gittiğimiz meçhul hale geldiği için korkuyorum. O küçük kız için korkuyorum. Gocunulacak yanı yok, insan korkan bir varlıktır.
Sonuçta bu nedenle ve başıma açılan son davada sonuç ne olursa olsun, daima bir vatandaşlık misyonu olarak gördüğüm ülkeme ait siyasi yorum yazısı yazmaya, görüş bildirmeye son verme kararı aldım.”
İnsan korkar elbette. Lakin pek çok örneğine şahit olduğumuz üzere korkmak onu yolundan alıkoymaz.
İlk sefer burada açıklayacağım: FETÖ ve alışılmış Erdoğan yüzünden evvel Kanal D Haber’in başından, sonra da CNN Türk’ten kovuldum. Başta Taraf Gazetesi olmak üzere Cemaat yayınlarında ahlaksızca linç edildim.
15 Temmuz sonrası, herkesin ansızın FETÖ düşmanı kesildiği bir süreçte ise farklı bir sayfa açıldı önümde.
Nerede okudum, tam olarak ne okudum, hatırlamıyorum.
Ama haber -ya da yazının- kahramanı Nesibe idi. Hani şu kumpasın baş aktörü Mehmet Baransu’nun eşi. Detayını boş verin, hem o yazıdan hem de sonrasında NESİBE’nin başına gelenleri öğrendim. Fakir, çok fakir bir ailenin kızıydı. Tam “kendisini kurtardı” denmişken karnında bebeği, mahpusta kocası, bomboş cüzdanı ile büsbütün sahipsiz kalakalmıştı.
Aralıklarla da olsa telefonda görüşüp haberleştik Nesibe ile. Acılarını paylaştık.
Bugün, bu türlü bir günde bunu paylaşmamın nedeni şu: Vaktiyle Mehmet Baransu’nun eline kumpas valizini tutuşturup hayatını bir hücrede yalnızlığa mahkum edenler.. Tabiri mazur görsünler, onu ve nicelerini kullanılmış mendil üzere kullanıp bir kenara atanlar.. Kendi kederlerine düşüp Nesibe’nin acılarına kör kalanlar..
Bugün ya yurt ya da cezaevi dışında.. Bazıları de çoktan dönüvermiş, Fetullah Gülen ile fotoğraflarını silip “ÖLÜMÜNE REİS” cephesine katılmış..
Vaktiyle doruktan bakışlarla haberciliğimizi küçümseyenler bugün süngülerini indirivermiş..
300 kadar üniversite, lise öğrencisi “cezaevi stajına” alınmışken, akademisyen Prof. Nuray Mert’in nerede nasıl verdiğini bilemediğim gayretinden istifa etmesi hatırlattı bunu.
“Ben aslında makus biri değilim. Hain kocam Rasim Ozan bana şiddet uygulardı.. Beni zorlardı.. O yüzden hiç istemediğim şeyleri yaptım” demeye getiren Nagehan Alçı üzere..
ODATV davasında, bugünkü İmamoğlu iddianamesinden farksız saklı şahit sözleriyle yargılanan Nedim Şener üzere..
Hoooop inançlı alana!!!
Oysa Timur, Murat, Şule, Barışlar.. Ve tanıdığınız tanımadığınız kaçları, kaynağını akıldan alan o “YÜKSEK AHLAKLA” yoluna devam ediyor.
Bugün birinci duruşma için Silivri’deki o malum ve meşum salonda dünyaya iletisini veren İmamoğlu üzere:
“Beni terörle birebir yere koyanların alnını karışlarım! Bana bakan, Türk devletini görür, Atatürk’ü görür, bu milleti görür. Siyaseten birine “terörist” yaftası yapıştırılır mı? Her meskende şehit, gazi var bu ülkede! Bu nasıl bir bakış açısı? Bunu şiddetle reddediyorum! Şiddetle reddediyorum! Şiddetle reddediyorum! Ekrem İmamoğlu ile terörü yan yana koyanlar makûs niyetle yazmıştır. Terörle Ekrem’i yan yana koymakmış… Haydi oradan! Sözlerin dahi incelenmediğini, makus niyetle yazıldığını bile düşünmek istemiyorum fakat hangi niyetle yazıldığını inceleyeceğimi, bu işin peşini bırakmayacağımı söylüyorum. Evet, eleştiriyorum.Ben bu topraklara adaleti getirmeye kararlı biri olarak yola çıktım ve diyorum ki: Bana bu berbatlığı kim yapmış olursa olsun, onların da evlatlarını koruyacağım.”
İmamoğlu kumpasının en baş takipçisi Nedim Şener..
Başsavcı Akın Gürlek’in arkadaşı olduğunu açıklayan Cem Küçük..
Kumda oynamaktan bir türlü aslı yakalayamayan Ahmet Hakan..
Hiç değilse, yalnızca bugünün değil, Erdoğan Rejiminin tarihçesine kaydı düşülecek şu skandalı, şu garabeti izah edin:
10 Nisan tarihli resmi yazıyla, yani duruşmadan 1 gün evvel İmamoğlu hakkındaki dava evrakı savcılık tarafından FİZİKİ OLARAK talep edildi ve mahkemeden alındı. Ortada fiziki olarak bir belge olmayınca bugünkü duruşmada beraat verilmeyeceği bir gün evvelce ilan edilmiş oldu.
“Nereden çıkartıyorsun” diyenler CHP’nin çalışkan milletvekillerinden Gökhan Günaydın’ın X’teki paylaşımında gözleriye şahit olsun”! Hukuk tarihine geçecek. “KUMPAS HEYBESİNDEKİ TURBUN BÜYÜĞÜNÜ” görsün!
“Adalet terazisini tutan gözü bağlı bayanın utancından yerin tabanına girdiği günlerdeyiz..
11 Nisan 2025’te Büyükçekmece Adliyesi’nde görülecek davanın bir gün öncesinde;
Yani 10 Nisan 2025 tarihinde,
İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı Örgütlü Kabahatler Soruşturma Ofisi, Büyükçekmece 10. Asliye Ceza Mahkemesi’ne yazı yazarak, dava belgesini, “incelendikten sonra iade edilmek üzere fiziki olarak” talep ediyor,
Büyükçekmece 10. Asliye Ceza Mahkeme’si, birebir gün, yani duruşmadan bir gün evvel, 10 Nisan 2025 tarihinde yazdığı yanıtla, “dava belgesi ASLI nı, incelenmek üzere müzekkere ekinde” Cumhuriyet Başsavcılığı’na gönderiyor.
Şahane değil mi?
Böylece Mahkeme elinde yarın (11 Nisan günü) yargılama yapacak belge kalmamış oluyor.
Bu kadarı ilkel Roma Hukuku periyodunda bile görülmemiştir..
Bu durum, çalınan minareye uydurulacak bir kılıf bile değildir, olamaz.
Peki ne olmuştu kelamı edilen mahkemede bugüne kadar?
Ekrem İmamoğlu’nun Beylikdüzü Belediye Başkanı iken 2015 yılında yapılan 250 bin TL’lik Kültür işleri ihalesine ait,
2020 yılında Danıştay’ın soruşturma müsaadesi vermemesine karşın,
2022 yılında iddianame düzenlenmiş ve yargılama başlamıştı.
Bu kapsamda, “kamu ziyanı olmadığı ve Ekrem Başkan’ın ihale sürecine dahil olmadığı” yolunda iki eksper raporunun alınmasından sonra,
Savcı 2 Ekim 2024 tarihli duruşmada hazır olmadığı gerekçesiyle mütalaa vermemiş,
20 Kasım 2024 tarihli duruşmada rapor almış,
8 Ocak 2025 tarihli duruşmada ise diğer bir belgeyi incelemek için mühlet istemişti.
Hakim, son defa olmak üzere, 3 aydan fazla bir mühlet sonrasına, 11 Nisan 2025 gününe, mütalaasını hazırlamak üzere duruşma tarihi vermişti.
Artık elde belge yok.
Dolayısıyla, “Ekrem İmamoğlu hakkında belge yoksunluğu nedeniyle fiilen BERAAT kararı verilememesi” durumu tesis edilmiş halde..
Söylenebilecek bir tek kelam var: Yazıklar olsun.
Yarın bir mahkeme kurulacak.
Hepimiz orada olacağız.
Elinden evrakı savcılık tarafından alınmış bir mahkeme.
Biz o mahkemeden bir karar bekleyeceğiz.
Mesele Ekrem İmamoğlu ile hudutlu değil.
Türkiye Cumhuriyeti yargısını ve mahkemelerini bu duruma düşürmeye kimsenin hakkı yok!!!”
Evet! Vera tahminen hala Silivri Cezaevi’ni babası Tayfun Kahraman’ın “işyeri” zannediyor.
Ama büyüyecek.
Zira, biliyoruz: Vakit ve tarih bu türlü akar.. Çocuklar büyür. Bayraklarıyla müzikleriyle kendi tarihini müellif. Berbatları ve korkarak berbatların değirmenine su taşıyanları unutmaya bırakır!
