Manisa’nın Yunusemre ilçesinde yaşayan 3 çocuk annesi Saadet Şerenoğlu , otizmli ikiz oğullarıyla 25 yılı aşan kuvvetli bir çabaya imza attı. Eşinden başka olarak çocuklarını tek başına büyüten Şerenoğlu, tüm pürüzlere karşın hem annelik hem babalık yaptı. Otizm konusunda farkındalık yaratmak için Manisa Otizm Derneği’ni kurarak yüzlerce aileye de rehberlik etti.
Şerenoğlu, 1995 yılında Diyarbakır’dan Manisa’ya gelin geldi. 1996’da birinci çocuğunu sağlıklı bir halde dünyaya getirdi. 2000 yılında doğan ikizleri Ozan ve Oğuz’un gelişiminde farklılıklar olduğunu 18. aydan itibaren fark etti. Büyük oğluyla karşılaştırınca durumun sıradan olmadığını anladı. Manisa Rehberlik ve Araştırma Merkezi’ne başvurduğunda birinci kere “otizm” sözüyle tanıştı. İkizlerine ağır otizm teşhisi konuldu.
Zorlu süreçte yalnız kalan Şerenoğlu, çocuklarının eğitimi ve gelişimi için her türlü imkânsızlığa karşın yılmadan çalıştı. Maddi yetersizlikler, toplumsal ön yargılar ve 8 kere mesken değiştirmesine neden olan sıkıntılara karşın geri adım atmadı. Manisa Otizm Derneği’ni kurarak sadece kendi çocukları için değil, emsal durumdaki yüzlerce çocuk için de uğraş etti.
Şerenoğlu, teşhis sürecinde yaşadığı hisleri şöyle anlattı:
“2000’li yıllarda otizmle tanıştığımda inanın kelimeyi dahi bilmiyordum. Kaideler çok farklıydı, bilgiye ulaşmak zordu. Birinci oğlum sağlıklıydı, reaksiyonlar veriyordu. Lakin ikizlerde bir zıtlık vardı. Sesime reaksiyon vermiyorlardı lakin televizyondan gelen sesleri duyunca koşarak geliyorlardı. Göz teması kurmuyorlardı. Manisa’daki Rehberlik Araştırma Merkezi’ne gittim. Orada birinci sefer ‘otizm’ sözünü duydum. Ne olduğunu sordum. ‘Ege Üniversitesi’ne gidin’ dediler. O an birinci seyahatim başladı.”
Karşılaştığı zorlukların kendisini olgunlaştırdığını belirten Şerenoğlu:
“Şimdiki ailelerle konuştuğumda görüyorum ki çok kuvvetli bir süreç geçirmişim. O periyot Manisa’da yalnızca bir rehabilitasyon merkezi vardı, o da bir apartmanın alt katındaydı. Lakin ben hiç vazgeçmedim. Her bilgiyi dinledim. Sonradan anladım ki kitapta yazanla yaşadığımız çok farklıymış. Birebir anneden doğan iki çocuk, birebir kurallarda büyüdü ancak gelişimleri çok farklıydı. Bu süreçte çok düştüm, yaralandım, yalnız kaldım. Fakat o çaresizlikler beni olgunlaştırdı. Annelikten daha çok keyif almamı sağladı.”
Toplumla sık sık çatıştığını söyleyen Şerenoğlu, vakitle iç huzurunun çocuklarına da yansıdığını söz etti:
“Yıllarca toplumla, beşerlerle, yetkililerle çatıştım. Daima, ‘Bu çocuklar daha düzgününü hak ediyor’ dedim. Fakat sonra fark ettim ki mutsuzluğum çocuklara yansıyor. Çocuklar keyifli bir ortam istiyor. Bu yalnızca otizmli çocuklar için değil, tüm çocuklar için geçerli. Oğuz daha çok öfke nöbeti geçirirdi, eşyalara ziyan verirdi. Bu yüzden Manisa’da 8 mesken değiştirdim. Ancak gayret etmeden hiçbir şey olmuyor. Artık toplumsal medyada birçok aileyle tanışıyorum. ‘Bu kademeye nasıl geldiniz’ diye soruyorlar. Kolay olmadı. Fakat artık meyvesini topluyorum. Sen huzurluysan, çocuk da huzurlu oluyor. Okula gidip, sosyalleşiyorlar.”
