Vatan… Her şeyin başladığı yerdir. Birinci adımını attığın toprak, birinci kelimeni söylediğin hava, gözlerini açtığında gördüğün gökyüzüdür. Vatan, yalnızca sonlarla çizilmiş bir harita değil; içinde anıların, sevdiklerin, geçmişin ve geleceğin saklandığı kutsal bir yerdir. Ve işte bu yüzden, vatan sevgisi, insanın en derin, en dokunulmaz hislerinden biridir.
Bir insan, neden bu kadar sever vatanını? Zira o topraklarda büyür, o suyla hayat bulur, o lisanda hayal kurar. Vatan, annenin sesi üzeredir; uzakta olsan da her duyduğunda yüreğini titreten bir ezgidir. Ve bazen, insan sadece toprağa değil, orada yaşayanlara, geçmişte yaşanmış her çabaya, yazılmış her mektuba, düşmüş her gözyaşına bağlanır.
Vatan sevgisi, sırf barış vakitlerinde değil, en güç anlarda kendini gösterir. Gerekirse bir çift çorapsız ayakta, gerekirse sırtındaki yırtık paltoda… Lakin her vakit dimdik bir duruşta… Bir annenin oğlunu asker ocağına uğurlarken döktüğü yaşta vardır o sevgi. Bir öğretmenin köyde kalıp çocuklara harf öğrettiği sabırda… Bir hekimin hudut çizgisinde hiç tanımadığı bir askerin yarasını sararken gösterdiği cesarette…
Ve şehitlik haberi geldiğinde bir eve… O mesken sessizleşir, lakin yıkılmaz. Zira o meskende büyüyen her yürek, vatanın ne demek olduğunu bilir. O acı, gözlerde bir yangın olur fakat tıpkı vakitte bir gurura dönüşür. Zira vatan sevgisi, en çok da can verilerek yazılmış öykülerde görünür.
Vatan, bir bayraktır gökyüzünde dalgalanan. Bir duadır semaya yükselen. Bir çocuktur şiir okurken gözleri parlayan. Vatan, toprağa düşen her canla(Asla istemesek de) biraz daha büyüyen ancak asla yere düşmeyen bir onurdur. Türkiye Hepimizin, Eğitim Hepimizin…
