Promosyon…
Adı hoş, kendisi eksik bir söz.
Bankaların emekliye sunduğu promosyon değil bu; devlete yıllarca hizmet etmiş, alın teriyle geçmişi yoğrulmuş insanların onurunu, geleceğini ve hatta geçimini içeren ağır bir söz.
Bugün emekli denince aklınıza ne geliyor?
Dinlenen, torun büyüten, yazlıkta çay içen, gazetesini alan bir portre mi?
Hayır, gerçek bu değil.
Gerçek şudur:
Bugün Türkiye’de emekli demek;
Eczanede reçeteye bakan göz,
Pazar çıkışı filedeki sebzeyi azaltan el,
Bankamatik önünde promosyon bekleyen yorgun bir vücut demektir.
Bankaların Cömertliği mi, Sistematik Muhtaçlık mı?
Son yıllarda artan banka promosyon meblağları, bir muvaffakiyet hikayesi üzere sunuluyor.
“Bakın, özel banka 25 bin veriyor, başkası 27 bine çıktı.”
Peki, emekli neden bu promosyonlara bu kadar muhtaç hale geldi?
Neden bir promosyon açıklaması, milyonlarca insanın gündemini meşgul ediyor?
Çünkü emekli, minimum hayat standardından uzaklaştırıldı.
Çünkü emekli maaşı artık hayatı çevirmiyor.
Çünkü o promosyon, aslında bir geçim takviyesine dönüştü.
Ama asıl vahim olan şu:
Promosyon bir “geçim desteği” haline gelmişse, bu ülkenin toplumsal güvenlik sistemi iflas sinyali veriyor demektir.
Üç Yılda Bir Taahhüt, Her Gün Azalan Değer
Üç yıl…
Az değil.
Emekli tıpkı bankada, tıpkı promosyonla, tıpkı rehinli sistemde sabit tutulur.
Bankaya gidersiniz.
“Üç yıl bizden maaş alacağını taahhüt eder misiniz?”
İmzayı atarsınız.
Peşin parayı alırsınız.
Üç yıl boyunca artan maaşınıza karşın birebir promosyonu almış olursunuz.
Üç yıl sonra tekrar gidersiniz.
Yine bir imza, tekrar bir taahhüt.
Ve sistem devam eder.
Oysa ne hayat üç yıl sabit kalıyor ne enflasyon ne geçim şartları…
Ama emekliye uygulanan bu “sözleşme zinciri”, her seferinde onun hareket alanını biraz daha kısıtlıyor.
Bu Bir Sistem Açığıdır, Ve Hepimizin Utancı Olmalıdır
Düşünün…
Kredi almak için bankaya gitmiş bir emekli, promosyon almak için şube şube gezmek zorunda.
İnternet kullanamayanlar bankaların güzel niyetine kalmış.
Bazıları fatura talimatı veriyor, kimileri kredi kartı kaidesi sunuyor.
Promosyon artık yalnızca bir ödeme değil; bir sadakat yemini.
Emekli bu ülkenin hafızasıdır.
Emekli bu ülkenin alnı ak, kalbi yorgun neferidir.
Ve biz, onu promosyon için sıraya sokarak ondan neyi alıyoruz biliyor musunuz?
İzzetini.
Saygınlığını.
Kendini özgür hissetme hakkını.
Sosyal Güvenlik Sistemi Yalnızca Primle Değil, Onurla Ölçülür
Sosyal güvenlik yalnızca emekli maaşı vermek değildir.
O maaşın yettiğine dair vicdani bir kanaat oluşturmaktır.
Ama bugün emeklinin %80’i borçla yaşıyor.
Kirada oturuyorsa hayatta kalma savaşı veriyor.
Torununa harçlık veremeyen, meskenine et sokamayan bir jenerasyondan bahsediyoruz.
Böylesine bir ortamda promosyonun ismi ne olabilir?
Bir hak mı?
Bir sadaka mı?
Yoksa toplumsal çöküşün üzerine serpilen parlatılmış bir yama mı?
Çözüm: Süreksiz Nefes Değil, Kalıcı Düzenleme
Bu yapının ivedilikle değişmesi gerekiyor.
Yıllardır bu sistemin içinde olan biri olarak şunu söylüyorum:
Promosyon ödemeleri yılda bir sefer yapılmalı.
Ve en değerlisi; promosyon, emeklinin geçimini destekleyen değil, yalnızca hakkını teslim eden bir uygulama haline dönüşmeli.
Yok Sayılan Ses, Büyüyen Vicdan
Yıllarca bu ülkeye hizmet etmiş beşerler, bugün geçinmek için banka kampanyası kovalıyorsa, bu sadece ekonomik değil, insani bir sorun haline gelmiştir.
Bu beşerler toplumsal yardıma değil, toplumsal güvenliğe muhtaçtır.
Ve bu güvenliği sağlayacak olan devletin ta kendisidir.
Son Kelamım Şudur
Emekli promosyonları üzerinden bir illüzyon yaratılıyor.
Ama artık herkes farkında.
Mesele promosyonun kaç TL olduğu değil;
O promosyonun neden bu kadar hayati hale geldiğidir.
Emeklinin promosyonu değil, prestiji artırılmalıdır.
Sadakat kaidesi değil, insan onuru temel alınmalıdır.
Ve bu ülkenin yaşlısı, yıllarca hizmet verdiği devleti karşında her daim başı dik durmalıdır.
O yüzden tekrar ve yüksek sesle söylüyorum:
Promosyon bir hak değil, bir utanç evrakı haline getirilmemelidir.
