“Mansur Yavaş, ardında yalnızca türel donanımıyla değil; tıpkı vakitte ömür ideolojisiyle yürüyen bir önder. Mansur Yavaş siyasetin ötesine geçen, felsefi bir idare şuurudur. Mansur Yavaş’ın çizdiği yol haritası, salt siyasi değil; birebir vakitte toplumcu ve insancıl bir felsefi bakışın pratiğe dönüşmüş hâlidir. Mansur Yavaş, bağırarak değil; çalışarak, gösterişle değil; sonuçla konuşuyor.”
“Mansur Yavaş’ın Ankarası yalnızca bir başşehir değil, birebir vakitte bilgiye, adalete, eşitliğe ve insan onuruna dayalı yeni bir siyaset anlayışının sessiz lakin güçlü laboratuvarı. Siyaseti, gösterişli nutuklardan değil; adalet, eşitlik ve toplumsal huzur fikrinden inşa eden bir anlayış…
Yavaş’ın idaresinde de sorun yalnızca asfalt dökmek, bina yapmak değil; topluma mana, adalete yer, geleceğe umut kazandırmaktır…”
Ve Mansur Yavaş Umutları Yine Filizlendirdi. Türkiye Kazandı, Çocuklar Kazandı…
Tarih, hakikatin peşinde yürüyenleri birden fazla vakit evvel yalnız bırakır, sonra anlamlandırır. Hallac-ı Mansur’un “Enel Hak” haykırışı da bunun en çarpıcı örneklerinden biri olarak asırlardır yankılanır. Ve Asaf Halet Çelebi, o isyanı, o derin şuuru “Mansur” şiirinde sade lakin sarsıcı dizelerle lisana getirir:
“Mansur bir gün darağacında
Gülümsedi sonsuzluğa
Ne cellat anladı onu
Ne de kalabalık…”
Asaf Halet sırf bir şair değil; birebir vakitte bir felsefeci, bir Doğu-Batı köprüsünün düşünsel mimarıydı. Hint mistisizminden Mevlana’ya, sufizmden çağdaş Türk kanısına kadar geniş bir yelpazede insanın varoluşunu, hakikati ve adaleti sorguladı.
Bugün o şiirin ve o entelektüel birikimin izlerini öbür bir “Mansur”un adımlarında görmek mümkün: Mansur Yavaş.
Yavaş’ın siyasi sahnedeki duruşunu salt bir belediye başkanlığı profiliyle açıklamak eksik kalır. Zira Mansur Yavaş, gerisinde yalnızca türel donanımıyla değil; tıpkı vakitte hayat ideolojisiyle yürüyen bir başkan. Siyaseti, gösterişli nutuklardan değil; adalet, eşitlik ve toplumsal huzur fikrinden inşa eden bir anlayış…
Mansur Yavaş Siyasetin Ötesine Geçen, Felsefi Bir İdare Bilincidir.
Bir kentin yalnızca yollarını, parklarını değil; insanını, vicdanını, gençliğini, geleceğini onarmayı öncelik sayıyor. İşte bu, klasik manada siyasetin ötesine geçen, felsefi bir idare şuurudur.
Bakın eğitimde yaptığı projelere… Yalnızca binalar inşa edilmiyor; her bir kütüphane, her bir eğitim merkezi insan aklını özgürleştiren, bireyi güçlendiren, toplumun zihinsel dönüşümünü sağlayan bir ideolojinin modülü. Gençlere sağlanan eğitim takviyeleri, fiyatsız kurslar, kültürel etkinlikler; aslında “bilgi”nin, “aklın” ve “hakikatin” toplumun en ücra köşesine taşınmasıdır.
Mansur Yavaş’ın Çizdiği Yol Haritası, Salt Siyasi Değil; Birebir Vakitte Toplumcu ve İnsancıl Bir Felsefi Bakışın Pratiğe Dönüşmüş Hâlidir.
Tıpkı Asaf Halet’in yapıtlarında savunduğu üzere: İnsan lakin bilgiyle, niyetle, adaletle özgürleşir. İşte bu yüzden Mansur Yavaş’ın çizdiği yol haritası, salt siyasi değil; tıpkı vakitte toplumcu ve insancıl bir felsefi bakışın pratiğe dönüşmüş hâlidir.
Mansur Yavaş, Bağırarak Değil; Çalışarak, Gösterişle Değil; Sonuçla Konuşuyor.
Ve biliyoruz ki ideolojide de siyasette de sessizlik, birçok vakit derinliğin, olgunluğun ve sabrın göstergesidir. O yüzden Mansur Yavaş, bağırarak değil; çalışarak, gösterişle değil; sonuçla konuşuyor. Yılların getirdiği hukukçu kimliği ve entelektüel birikimi, Ankara’nın sokaklarında, eğitimde, toplumsal hizmette, altyapıda kendini hissettiriyor.
Bugün Türkiye’de popülist çıkışların, günü kurtaran atakların ötesinde; derin, uzun vadeli ve düşünsel yere dayalı bir siyaset muhtaçlığı açıkça ortada. Mansur Yavaş, tam da burada devreye giriyor. Asaf Halet’in şiirindeki üzere:
“Ne cellat anladı onu
Ne de kalabalık…”
Belki hâlâ herkes anlamıyor bu felsefi sessizliği, bu sakin fakat kararlı yürüyüşü… Lakin vakit, bağıranları değil; düşünenleri ve üretenleri yazıyor tarih sayfasına.
Mansur Yavaş’ın Ankarası Sadece Bir Başşehir Değil, Birebir Vakitte Bilgiye, Adalete, Eşitliğe ve İnsan Onuruna Dayalı Yeni Bir Siyaset Anlayışının Sessiz Ancak Güçlü Laboratuvarı.
Sonuçta; Mansur Yavaş’ın Ankarası yalnızca bir başşehir değil, birebir vakitte bilgiye, adalete, eşitliğe ve insan onuruna dayalı yeni bir siyaset anlayışının sessiz lakin güçlü laboratuvarı.
Asaf Halet’in ideolojisiyle bakınca, sorun bir şiir değil; insanın kendi varoluşunu anlamlandırma uğraşıdır. Yavaş’ın idaresinde de sıkıntı yalnızca asfalt dökmek, bina yapmak değil; topluma mana, adalete yer, geleceğe umut kazandırmaktır.
Ve tahminen o yüzden, bu çağda da birileri anlamayacak:
“Ne cellat anladı onu
Ne de kalabalık…
Ama düşünenler anladı
Ve umut yine filizlendi…”
Çünkü hakikatin, bilginin ve vicdanın olduğu yerde, eninde sonunda kalabalıklar değil; ideoloji kazanır. Ve Mansur Yavaş umutları tekrar filizlendirdi. Türkiye kazandı, çocuklar kazandı… Türkiye Hepimizin, Eğitim Hepimizin…
