Hayatımda gördüğüm en kalabalık cenaze merasimlerinden biriydi 13 Ağustos 2014’te şahit olduğum.
Beşiktaş’ın efsane başkanı Süleyman Seba‘nın son seyahatine uğurlanış merasimiydi bu.
Hayatını geçirdiği Akaretler’deki sonradan Süleyman Seba Caddesi olarak ismi değiştirilen Spor Caddesi’nde iğne atsan yere düşmezdi! İnönü Stadı’ndaki merasimde de o denli…
Sadece kalabalık olması değildi bu cenaze merasiminin özelliği. Katılanların çeşitliliği idi.
Doğal olarak Beşiktaşlılar vardı elbette lakin…Galatasaraylılar da vardı, Fenerbahçeliler de… Trabzonsporlular da vardı, Bursasporlular da…
Hemen her gruptan bireyler, tanınmış isimler oradaydı.
Spor dünyası oradaydı, siyaset ve sanat dünyası da… Akaretler’de çöp kutularından kağıt toplayan çocuklardan tutun da ülkenin en kıymetli iş adamları da…
Tanıdığı tanışmadığı çabucak her beşerde iz bırakmıştı Süleyman Seba…
Ağlayanlar, ağlamamak için kendini güç tutanlar…
Öyle bir kalabalık vardı ki… Herkes el atmak istiyordu tabutuna.
Yaşarken ortada mırıldansa da Necip Fazıl’ın şu iki mısrasını;
“Cenazemde olmasın çelengim, top arabam
Tabutumu taşısın dört tam inanmış adam.”
On binlerin omzundaydı tabutu.
Peki nasıl olmuştu bu?
Elbette ki Süleyman Seba’yı Süleyman Seba yapan yalnızca alanlarda alınan sonuçlar, kupalar değildi. Ömür üslubuydu. Olaylara bakış açısıydı. Efendiliğiydi. Otoriterliğiydi. Bugünkülerin yaptığı üzere o denli asık hızla gezerek, ona buna posta koyup, bağırıp çağırarak kurulan otoriterlik değildi bu. Bazen tek söz etmeden bakışlarıyla anlatırdı ne demek istediğini…
“Beşiktaş şampiyon olunsun, maç kazansın diye tutulmaz. Beşiktaşlılık bir kıymetler manzumesidir. Dürüstlüktür, ahlaklı olmaktır” lafı hayat stilinin ve amacının özetiydi aslında; bunu başka kulüp taraftarları için de söylerdi.
Bundan 11 yıl evvel 13 Ağustos 2014 tarihinde göç etti bu dünyadan Büyük Lider.
Bugün ne kadar şanslı bir insan olduğumu bir sefer daha anlıyorum.
İyi ki tanımışım onu. Yeterli ki “Süleyman abim” olmuş benim. Düzgün ki yanlışlarımda kızmış, azarlamış… Olumlu işlerimle sırtımı sıvazlamış.
Dostlar sofrasında yer alan insanlardan biri olmuşum yeterli ki…
Anılar biriktirmişim, tavsiyelerini dinlemişim…
Şu yazdıklarımı okusa kaygısı ki, “Şeyi şey etmişsin sen de oğlum” der, kızardı bana.
Ama sen sensizliğin ne olduğunu nereden bileceksin ki Süleyman abi. Onu geride bıraktıklarına sor.
Sakın kızma!
Çünkü seni unutmak çok lakin çok sıkıntı.
*
Kapımı çalıp durma vefat,
Açmam!
Ben ölecek adam değilim!
Alıştım bir sefer gökyüzüne;
Bunca yıllık yoldaşımdır bulutlar.
Sıkılırım!
Kuşlar cıvıldamasa kısımlarında,
Yemişlerine doymadığım ağaçların,
Yağmur mu yağıyor,
Güneş mi var,
Farketmeliyim
Baktığım pencereden.
Deniz görünmeli çıksam balkona.
Tamamlamalı manzarayı
Karlı dağlarla sürülmüş tarlalar.
Ekmekten olamam doğrusu,
Nimet bildiğim;
Sudan geçemem,
Tuzludur teneffüs ettiğim hava.
Ya nasıl dururum olduğum yerde,
Öyle upuzun yatmış,
İki elim yanıma getirilmiş,
Hareketsiz,
Sükuta ramolmuş;
Sanki devrilmiş bir heykel!
Ellerim ne der sonra bana?
Soğumuş kalbime ne yanıt veririm?
Utanmaz mıyım ayaklarımdan?
Kalkmalıyım,
Dolaşmalıyım,
Sokaklarda, parklarda.
El sallamalıyım
Giden trenlere,
Kalkan vapurlara.
Bilmeliyim,
Gölgelerin uzunluğundan,
Saatin kaç olduğunu…
Islık çalmalıyım.
Türkü söylemeliyim
Yol boyunca,
Keyfimden ya hüznümden.
Geçmiş günleri hatırlamalıyım,
Dalıp dalıp akarsuya,
Hayaller kurmalıyım,
Güzel geleceğe dair.
Yanımdan geçenler olmalı,
Selam almalıyım;
Robenson’u düşünmeliyim,
Garipliğini:
Şükretmeliyim
İnsanlar ortasında olduğuma.
Nedir ki eninde sonunda mevt?
Ayrı düşmek değil mi aşinalardan?
Kapımı çalıp durma mevt,
Açmam;
Ben ölecek adam değilim.
Evet, büyük usta Cahit Sıtkı’nın dediği üzere… Ölecek adam değildi Süleyman Seba.
Ölmedi de!
Beden olarak toprakta lakin…
Onu tanıyan herkesin her vakit yanında…
Akaretler yokuşunu çıkarken hissedersiniz; çabucak arkanızda!
Valideçeşme’ye gelip de duraksadığınızda soluğunu duyarsınız yanıbaşınızda!
Çarşıda, pazarda, stadda, kahvehanede, küçük bir meyhanede…
Acı bir kahve içerken ya da bir duble rakıyı yuvarlarken görürsünüz ki karşınızda!
Kulak kabartın, sesi geliyor!
Süleyman Seba yaşıyor hala!
