Gazeteciliğin saygın ismi, meslek büyüğümüz Altan Öymen 93 yaşında yaşama gözlerini yumdu.
Altan Öymen meslekte bizim neslin “Altan abi”sidir.
Altan ağabeye Allah rahmet, ailesine, basın topluluğuna, sevenlerine başsağlığı ve sabır diliyorum.
Altan abi; bilgi birikimiyle, mütevazı kişiliğiyle, nezaketi ve zarafetiyle her vakit örnek aldığım isimlerin başında gelirdi.
Kardeşi merhum Örsan Öymen de o denli.
Altan abi gazeteci ve siyasetçi olarak tanıklık ettiği Türkiye Cumhuriyeti’nin 75 yılını 5 cilt tutan kitaplarıyla tarihe geçirdi.
Ben Altan Öymen’i 1970’li yılların ikinci yarısında kurucusu olduğu ANKA Ajansı’nda tanımıştım.
Rahmetli ağabeyim Hikmet Bilâ ANKA’da iktisat ve siyaset muhabiriydi. Onu ziyarete gittiğim bir gün Altan Öymen’le tanışmıştım. Benimle de yakından ilgilenmiş, sohbet etmişti.
Altan ağabeyle Milliyet gazetesinde çok uzun yıllar birlikte çalıştık. O başyazar, ben Ankara Temsilcisi ve köşe müellifi olarak. Birlikte haber kovaladık, kurultaylar, seçimler izledik.
Benim meslekte birinci hocalarım; üniversite öğrencisiyken başladığım Yankı mecmuasında, mecmuanın kurucusu ve sahibi merhum Mehmet Ali Kışlalı, kardeşi merhum Prof. Dr. Ahmet Taner Kışlalı ve daha sonra doktora yaparken iktisat ve ekonometri hocam olan Prof. Dr. Yalçın Küçük ile Altan Öymen’di.
Altan ağabeyle yollarımız Milliyet’ten evvel keşişti.
Altan Öymen 1977’de CHP’den milletvekili seçilmişti.
Bir müddet sonra basından sorumlu Genel Lider Yardımcısı olmuştu.
Bu misyonu üstlendikten sonra merhum ağabeyim Hikmet Bila’ya ANKA’dan ayrılarak CHP’nin Basın Bürosu’nda birlikte çalışmayı önermişti.
Abim ise ANKA’da keyifli olduğunu, etkin gazeteci olarak kalmak istediğini söyleyip benden kelam etmiş, o vazifesi benim yapabileceğini söylemiş. Altan abi de “yarın gönder, gelsin görüşelim” demiş.
Ertesi gün CHP’nin Etraf Sokak’taki Genel Merkezi’ne, Altan abinin yanına gittim. Beni çok sıcak karşıladı.
Sonra birlikte basın ofisine geçtik. Anadolu Ajansı’nın teleksi çalışıyordu. Teleksten bir haber kopardı, “bu haberi yine yaz, bir takla attır bakalım” dedi. Ben daktilo başına geçip haberi yine yazdım. Sonra bir haber daha verdi, sonra bir tane daha. İç siyaset, dış siyaset, iktisat haberlerini tekrar yazdırdı. Yazdıklarımı beğendi ve çabucak işe başlamamı istedi.
Basın ofisine Bülent Ecevit de geliyor, birlikte o gün yapılacak açıklamaları hazırlıyorlardı.
Basın ofisinin iş yükü çok, eleman sayısı azdı. Ayrıyeten CHP’nin mali imkanları da kısıtlıydı, basın ofisinde çalışanlar olarak çok düşük fiyat alıyorduk ve sigortamız da yoktu.
Ben de üniversiteyi bitirmiştim. Artık babam sigortalı, garantili bir iş bulmam gerektiğini söylüyordu.
Altan abiye gidip okulu bitirdiğimi, maaşı biraz arttırıp sigorta yaptırıp yaptıramayacağını sordum.
“Şimdilik imkânımız yok, bu türlü devam” dedi.
Bir müddet sonra Altan ağabeye tekrar gittim:
“Altan abi” dedim, “evden müfettişlik imtihanlarına girip teminatlı bir meslek edinmemi söylüyor büyüklerim, bense işimi, gazeteciliği seviyorum, benim biraz maaşımı artırıp, sigorta yaptırsanız…”
Yine “imkanımız yok” dedi.
O sırada Sayıştay imtihan açtı.
Yine Altan abiye gidip, sınavı söyledim. Yeniden maaş artışı ve sigorta istedim,
“Gir bakalım Sayıştay imtihanına, güç imtihanlardır o sınavlar” dedi.
Sayıştay’ın yazılı imtihanlarına girdim.
Bir mühlet sonra sonucu öğrendim.
Sınavı birincilikle kazanmıştım.
Hemen Altan ağabeye koştum, artık maaşını artırır sigorta yapar umuduyla.
Ancak, “bu imtihanların bir mülakatı olur, ona da gir bakalım” dedi.
Mülakata da girdim, onu da birincilikle kazandım.
Yine Altan abinin huzurundaydım “git sor bakalım” dedi, “ne kadar maaş veriyorlarmış?”
Gidip öğrendim çok uygun bir maaştı, Ankara dışına kontrole gidince alacağım harcırahla ikiye katlanıyordu.
Gelip söyledim.
“Biz o maaşı veremeyiz” dedi.
Artık veda vakti gelmişti.
Altan ağabeye teşekkür edip kapıya yöneldim.
Arkamdan “Fikret” diye seslendi.
“Efendim abi” dedim.
“Bak” dedi Altan abi, “şimdi bu kapıdan çıkıp Sayıştay’a gidiyorsun lakin şuraya yazıyorum, bir gün orayı bırakıp bu mesleğe döneceksin. Zira sen gazeteciliğe bulaştın, öbür iş yapamazsın, diğer işte memnun olamazsın.”
“Öyle mi diyorsun Altan abi” dedim ancak içimden “bu kadar itibarlı, uygun maaşlı bir meslek bulmuşken niçin döneyim” diyordum.
1980’de girdiğim Sayıştay’dan 1986’da istifa ettim.
Yeni çıkan haftalık siyasi mecmua Nokta’ya geçerek, gazeteciliğe geri döndüm.
Altan abi tekrar haklı çıkmıştı.
Sonra Milliyet’te buluştuk.
Işıklar içinde uyu Altan abi.
