Avrupa sahnesinde meskeninde 4-2 kaybettiğin bir maçın rövanşına çıkmak, yalnızca bir müsabakayı değil, bahtı yine yazma yüreğidir.
Bu cüretin ismi bazen inanç, bazen disiplin, kimi vakit sabır lakin birden fazla vakit da akıl hudutlarını zorlayan bir meczupluktur.
Çünkü o mucize dediğimiz şey, yalnızca skorbordda değil, ruhla kazanılır.
Sahaya yüreğini koyacaksın. Birinci düdükle rakibini boğacak, tribünleri ayağa kaldıracak, o erken golü bulacaksın. Ve her şeyden öte kusursuz olacaksın. Çünkü savunmada yapılacak bir anlık yanılgı, yalnızca maçı değil, hayalleri de yerle bir eder.
Beşiktaş Teknik Yöneticisi Solskjaer maçtan evvel “Erken bir gol yalnızca bu maçın değil, dönemin yazgısını değiştirir” dedi.
Dedi ama bu sözleri sadece ekran başındaki bizler işittik güya. Alandaki Beşiktaşlı futbolcular duymamış olacak ki, umut birinci düdükle birlikte yerini tanıdık bir hayal kırıklığına bıraktı.
Ne yürek vardı alanda, ne baskı, ne de o çok değerli birinci gol arayışı… Üstelik savunmada yapılan kolay yanılgılar zinciri, felaketin habercisiydi.
Beşiktaş, akordu bozuk bir enstrüman üzereydi. Her futbolcu farklı bir ses çıkarıyor, alanda çarpık bir kakofoni oluşuyordu. Ne melodi vardı, ne ritim.
İlk yarıda isabetli tek bir şut bile yoktu. Orta saha güya yok kararındaydı. Kanatlar sessiz, savunma ise tam manasıyla konutlara şenlikti. Oyun, plansız ve programsız bir arayıştı. Alanda adeta ruhunu kaybetmiş 11 futbolcu vardı.
Rakip Shakhtar, kendisini hiç zorlamadan, sakin, sade ve akıllı bir oyunla, maçı 2-0 kazandı. Kevin ve Elias’ın attığı gollerde Beşiktaş savunmasının hali sözün tam manasıyla amatörceydi. Hele hele genç Demir Ege’nin yaptığı kusurlar affedilir üzere değildi.
Futbolda yenilmek de var, turnuvalardan elenmek de… Fakat bu kadar silik, bu kadar ruhsuz oynamaya kimsenin hakkı yok. Hele ki Beşiktaş formasını taşıyanların hiç yok. Taraftar döneme yürekten bir öykü yazma umuduyla girdi. Umudu canlı tutan, tahminen de o birinci düdükle başlayan düşlerin bir gün gerçeğe dönüşebileceği inancıydı. Ne yazık ki, o umut daha yolun başında, alanda yitip gitti.
Bu kabul edilemez. Başarısızlıklar olur, ancak hesabı da olur. Ve faturalar her vakit evvel önderlere kesilir. Bugün o fatura Solskjaer’in önünde duruyor.
Büyük beklentilerle transfer edilen Orkun Kökçü neden 11’de yoktu?
“Hazır değilmiş.”
O halde birinci maçta neden oynadı?
Kanatlar bu kadar sessizken, Rashica üzere bir oyuncunun kulübede unutulması neyle açıklanabilir?
Abraham, ileri uçta yalnızlıktan el kol yaparak isyan etti. Gören göz için bu sessiz çığlık apaçık bir işaretti. Teknik heyet bu sinyali neden okuyamadı?
Soru çok. Karşılık ise yok üzere. Lakin bu sessizlik daha fazla süremez. Solskjaer, bu soruları evvel kendine sormalı, sonra idareye hesap vermeli.
Aksi takdirde, daha yazılmadan yitip giden bir dönemin öyküsünde yalnızca hayal kırıklığı kalır geriye.
Ve Beşiktaş taraftarı bir sefer daha, umutlarını siyah-beyaz bir hüzne sarar.
Çünkü bu kadro bu imajıyla ne Konferans Ligi’nde, ne de Süper Lig’de başarılı olamaz.
Bir an evvel toparlanmalı.
