Futbol, yalnızca skor değil, birebir vakitte bir ahlak testidir. Bu test, bazen şimdi maç başlamadan, bazen bir transfer öncesi yapılan telefon görüşmesinde, bazen kurulan bir cümlede, sessizce dökülen bir sözde yapılır.
Leroy Sane, Türkiye’ye gelmeden evvel Mesut Özil’i arıyor.
“Fenerbahçe nasıl?”
Mesut’un karşılığı kısa:
“Sakın gitme.”
Jhon Duran, Türkiye’ye gelmeden evvel Davinson Sanchez’i arıyor.
“Fenerbahçe nasıl?”
Sanchez’in yanıtı net:
“İyi ekiptir, Türkiye mükemmel bir ülke. Git.”
İşte bu kadar. İki cümle. Ve koskoca bir fark.
İlk karşılık, bir atletin değil, hesapçı, kinci bir nefsin sesi.
İkincisi, bir profesyonelin değil, bir insanın olgunluğu.
Futbol, yetenek işi değildir yalnızca. Birçok oyuncunun ayağı düzgün, pası paktır fakat çok azı, kalbi kirlenmeden yürüyebilir bu meslekte. Zira futbol, bazen seni alanda değil, aynada sınar.
Ve o aynada herkes kendi yüzünü görür.
Mesut Özil, kendi gölgesinden kurtulamamış bir adamın örneği. Geçmişte yaşadığı düş kırıklığını, gelecek bir mesleğin üstüne boca edebilecek kadar içe kapalı. Bu, başarısızlığın atlet üzerindeki çürütücü tesirinin trajik bir yansıması.
Ve asıl tehlike şu. Bu zehir, yalnızca seni değil, seni izleyeni de zehirler.
Davinson Sanchez ise öteki bir şey yapıyor. Rakibi hakkında konuşuyor, lakin düşman üzere değil, dost üzere. Zira o biliyor, spor bir savaş değil, bir yarıştır. Karşındakine hürmet, kendine hürmettir.
Burası bir spor ahlakı testidir.
Ve bu testin sorusu muhakkaktır:
“Kazanmaktan evvel kim olmayı seçtin?”
O yüzden sıkıntı Galatasaray – Fenerbahçe sıkıntısı değil.
Mesele, sporun neyi temsil ettiği.
Sporcu dediğinin nasıl bir insan olmayı seçtiği.
Çünkü sonunda ne kadar gol attığın değil, ne kadar insan kaldığın yazılır tarihe.
