İBB’ye düzenlenen operasyon sonucunda Silivri’de Marmara Cezaevi’nde tutuklu bulunan İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı ve Cumhurbaşkanı Adayı Ekrem İmamoğlu, Cumhuriyet gazetesine bir yazı kaleme aldı. İmamoğlu, yazdığı yazıda çocukluğundan bahsederken “Bir köy çocuğu olarak dünyaya gelmek, ömrümü şekillendiren bir gerçeklik olmuştur. İçimdeki duyguyu çabucak paylaşayım; dünyaya bir daha gelsem, yeniden bir köy çocuğu olarak yaşama başlamak isterdim. Ailem, Trabzon’un Akçaabat ilçesine bağlı Cevizli köyünde yaşıyordu. Kalabalık bir aile olarak üç mesken yan yana yaşıyorduk. Meskenlerimiz, toprağımızı gören bir pozisyondaydı. Toprağımızın iki yanından akan ırmaklar, Söğütlü Deresi ile birleşiyordu.” sözlerini kullandı.
Yazısının devamında, “Köyümüzün doğusundaki ve güneyindeki dağlardan gelen alüvyon, kumlu ve verimli topraklar oluşturmuştu. Karadeniz’deki başka köylere nazaran düz sayılabilecek köyümüz, tarım için elverişli yerlere sahipti. Fakat merkezi bir köy değildi. Etrafımızdaki Şinik ve Polita köyleri; sağlık ocağı, fırın, bakkal, karakol ve okul üzere imkanlarıyla daha avantajlıydı. 4 yaşıma kadar annem ve babamla köyde en son yapılan küçük bir meskende yaşamışız. Çocukluk yıllarımda köyümüzün ve konutumuzun olduğu kısmın yolu ve elektriği yoktu.” tabirlerini kullanan İmamoğlu, “Evet, köy çocuğuydum lakin doğumum kent merkezinde 3 Haziran 1971’de Trabzon Yenicuma Doğum Hastanesi’nde gerçekleşmiş. Dedem, birinci torun çocuğu olmam nedeniyle titiz davranıp hastanede doğmamı istemiş. 4 yaşıma kadar yaşadığım Cevizli köyünden ve o birinci çocukluk yıllarımdan pek anım yok hafızamda. Ama elbette ki sonraki yıllarda hoş köyümüzden birçok anı benimle yaşamaya devam ediyor.” açıklamasında bulundu.
İşte o fotoğraf!“DENEYİM KAZANDIRAN FIRSATLAR DA SUNUYORDU”
İmamoğlu, “Ailemin ticari hayatını geliştirmek için uygun gördüğü Trabzon-Akçaabat ortasında bulunan Yıldızlı köyüneyse 1975’te taşındık. Yıldızlı köyü nitekim bir “yıldız” üzere parlayan harika bir kıyı köyüydü. Trabzon merkezde işyerleri ve apartmanı olan dedem ile babamın köyde yaşamayı tercih etmesi, benim birçok şeyi deneyimlememe fırsat tanımıştır.” sözlerine yer verdiği yazısında “Cevizli köyü öteki bir tada ve yapıya sahip çok hoş bir köydü. Ama yeni taşındığımız Yıldızlı köyü de öbür özellikleriyle çok renkli bir çehreye sahipti. Bu köydeki meskenimiz tek katlıydı. Daha sonra üç kat olacak olan konutumuza yerimizin içinden çıkarken dedeme ilişkin kereste deposu ile atölyemiz ve babamın işyerine ilişkin büyük bir inşaat materyali deposu vardı. Zira hem dedem hem de babam Giresun, Gümüşhane, Trabzon, Rize ve Artvin vilayetlerini kapsayan ticaretleriyle hakikaten benim için ufuk açan, ticari hayatı tanıtan ve bu manada yol gösteren bir tecrübe kazandırırken fırsatlar da sunuyordu.” kelamlarını sarf etti.
ANNESİNİ ANLATTI: HARİKA BİR KADIN!
“Yıldızlı’da işyerimizin dışında toprağımızın kalanında tarım yapıyorduk. Tarım denince ailemin en çok çalışan isminin canım anneciğimin olduğunu söylemek isterim. Mükemmel işçi bayan, canım annem; sabah erkenden inekleriyle güne başlar, tütün yetiştirmeye kadar konutun muhtaçlıklarını karşılardı. Çeşit çeşit sebzelerin dikili olduğu bahçemizden rahmet fışkırıyordu. Ticaret, üretim, imalat derken tarım, hayvancılık, çiftçilik ile çok çalışkan ve bereketli bir konutta olmanın doyumsuz tecrübesiyle mükemmel bir hayat okulunun içerisinde bulmuştum kendimi.” ifadelerini kullanan İBB Başkanı, “Yıldızlı’ya taşınmak, annemin ailesine, yani dedem ve anneanneme komşu olmamızı sağladı. Dedem kamyonuyla nakliye ve çiftçilik yapardı. Köyümüzün sahili ve denizi çok özel bir noktaydı. “Doktor Evleri” diye anılan Trabzon’un birinci yazlık konutları bu kıyıdaydı. Denize girerken çok mahir balıkçı aileleri ile komşu olmamız, soframızda sıklıkla balıkla, hamsiyle buluşmanın tadını çıkarmamıza vesile oluyordu. Köyümüz birebir vakitte tatlı bir komşuluğun bol çocuklu, eğlenceli fırsatlarını bize sunuyordu. Birtakım vakitlerde denizin ve kıyının birtakım vakitlerde da köyümüzün güneye gerçek uzanan zirvelerindeki ormanlık alanın tadını çıkarırdık.” telaffuzunda bulundu.
Ekrem İmamoğlu’nun yazısının devamı şu halde:
İMECE VE YARDIMLAŞMA
“Mevsimine nazaran bıldırcın, ördek, dirvana üzere çeşitli kuşlarıyla; koyun, keçi, büyükbaş hayvanlarıyla; tavukları, kedileri, köpekleriyle; tütün tarlaları, geniş topraklarıyla adeta bir sinema platosunu andıran Yıldızlı köyü önümüzde uzanıyordu. İmece ve yardımlaşmanın ağır olduğu köyümüzde, meşakkatli tütün üretiminin en zevkli anı, tütünleri yağmurdan korumak için raylarla damlara taşırken üstüne bindiğimizde, biz çocukların uçma hissiyle yaşadığı doyumsuz cümbüştü. Alışılmış, büyüklerimizin müsaade verdiği ölçüde.
Kadın ve erkekler, yan yana tütün tarlalarını belleme sürecinde tempolu ve uyumlu bir biçimde, adeta horon oynar üzere çalışırdı; bu, harika bir tabloydu. Evimin penceresinden, köyümün işçi bayan ve erkeklerini kol kola izleme fırsatını bulurdum. Bir tablo ya da sinema platosu üzere gördüğüm köyümde, kendimi çizgi sinemalardaki bir çocuk kahraman üzere hayal ederdim. Çizgi sinema demişken, elektriksiz köyüm Cevizli’den, kıyı yoluna ve denize komşu, elektriği olan bir köye taşınmak, 5 yaşındaki beni ve ailemi televizyonla tanıştırdı. Birinci yıllarda hayranı olduğum Heidi çizgi sinemasının kahramanının köyüne taş çıkartan bir köyde, şanslı bir çocuktum ben.”
DÖRT JENERASYON BİR ARADA
“Bir öteki tecrübem, sırf annem ve babamla değil, dedem, babaannem, büyük dedem ve ninemle birebir konutta yaşamamdı. Dört kuşak bir ortada, büyükleri ziyarete gelenlerle doyumsuz anılar dinlemek ömrümü, zihnimi ve yaşama bakışımı şekillendiriyordu. Trabzon’un ve bölgenin gelişimini, Kurtuluş Savaşı’nı, Rus işgali periyodunda büyük göçlerin yaşandığı muhacirlik devrini birebir şahitlerinden dinliyordum. Bu tecrübeler, beni aileme, köyüme, kentime, vatanıma ve bayrağıma bağlı bir birey, vatana hizmet etme borcu olduğunu bilen bir Trabzon evladı ve sonrasında Türkiye’nin evladı bir bireye dönüştürecek seyahatin tohumlarını zihnime, ruhuma ve vücuduma ekiyordu. İnsanımızı sevdiren, milletime ve ülkeme olan hoş duygularımı geliştiren bu hayat okulu, çocukluğumun temelini oluşturdu.”
OYUNLARIN KESİMİ HALİNE GELMEK
“Yıldızlı’daki çocukluğum, arkadaşlarımla hoş oyunlar ve eğlenceli anlarla geçti. Kıyı köyünde çabucak yüzmeyi öğrenmiş bir çocuk olarak, köyün her yerine yayılmış oyunların modülü haline gelmek, futbol oynadığımız alanları kendi hünerlerimizle düzenleyip turnuva üzere maçlar yapmak çok eğlenceliydi. Biraz büyük ağabeylerimizin yüksek hünerle yaptığı tahta otomobillerle doruktan kıyıya sürüş keyfinin modülü olmak bana çok renkli bir çocukluk yaşatıyordu. Birebir vakitte çelik çomak, misket ve uçurtma keyfi, çoklu ve renkli oyun dünyamızın öbür kesimleriydi. Bu oyunlar, köyümün bereketli topraklarında özgürce koşup oynadığımız günlerin sevincini yansıtıyordu.”
ARTIK OKULA BAŞLAMANIN ZAMANI
“Bu sevinçli çocukluk anıları, beni yavaş yavaş okul ömrüne hazırladı. Artık okula başlamanın vakti gelmişti. İlkokula, Trabzon merkezde, Pazarkapı Mahallesi’nde bulunan Yasal Sultan Süleyman İlkokulu’nda başladım. Okulumun isminin özelliği, Yasal Sultan Süleyman’ın doğduğu mahallede yapılmış olmasıydı. Okulum, dedemin işyeriyle tıpkı sokakta, yani Islahane Sokağı’nda bulunuyordu; çabucak karşı köşesinde, Maraş Caddesi üzerinde ise babamın işyeri vardı. Bu nedenle, her sabah köyden kent merkezine gelen 6 yaşındaki bir çocuk olarak, 5 yıl boyunca okul öncesinde işyerini açan takıma katıldım, dükkân paklığına katkı sundum hatta birinci adımı sağ ayakla atarak dükkâna besmeleyle girmeyi ve siftah yapmayı öğrendim. Böylelikle küçük bir esnaf çocuk tecrübesiyle hayatın bir öbür eşiğine geçiyordum.”
AİLEMİN EMEĞİNE TANIKLIK
“Okul öncesi tecrübelerim yalnızca dükkânla hudutlu değildi. Birtakım sabahlar, okulumuzun iki sokak doğusundaki bayanlar pazarına, anneciğimin ürettiği sebzelerin, meyvelerin, tereyağı ve peynir çeşitlerinin çuvallarla taşınmasına yardım ederdim. Anneannem ve babaannemin satış yapmak için tezgâh kurmasına dayanak olurdum. Onların satış yapmasını izler, bazen okul sonrası onlara eşlik ederdim. Bu anılar, ailemin emeğine tanıklık ettiğim ve dayanışmayı öğrendiğim bedelli vakitlerdi.”
EMPATİ HİSSİNİ KAZANMAK
“Bu tecrübelerden sonra ilkokuluma adım attım ve okulumun sevinçli, uygun arkadaş ve başarılı bir öğrencisi olmanın keyfini yaşadım. Birinci sınıfımda, birinci devirde Naci Karadeniz, sonrasında Songül Aytekin, minnetle andığım öğretmenlerim oldu. Okulumun çabucak karşısında Çocuk Esirgeme Kurumu’nun olması ve sınıfımın öğrencilerinin bir kısmının oradan gelen yetim ve öksüz çocuklar olması, beni yaşama daha güçlü bağlıyor, sorumluluk hissimi artırıyor ve “çok çalışmalısın” hissini kazandırıyordu. Çok hoş arkadaşlıklarım ve anne üzere olan öğretmenimin öğretileriyle ilkokul yıllarım keyifli geçti. Kitap okumayı sevmek, İş Bankası’nın kapısında Kumbara mecmuasını almak için her ayın birinci haftası gidip beklemek, dükkânımıza gelen gazeteleri okuma alışkanlığı, büsbütün hoş öğretmenimin bana kattığı kıymetli kazanımlardı.
Okul, sadece derslerle sonlu değildi; tıpkı vakitte toplumsal ve sportif bir dünyaydı. Farklı kısımlardan çocuklar, köyden kente beşerler, esnaflar, işçiler, yetim arkadaşlar; her ortama ve her beşere empati hissini kazandırıyordu. Tarladan atölyeye, dükkândan okula, spordan kütüphaneye, her şey yaşama zenginleşerek bağlanmamı sağlıyordu. Yanlışsız öğütlerle büyümek, küçüklerini sevmek, büyüklerini saymak, otobüste yaşlıya yer vermek, yaş almış birinin çantasını pazar dönüşü meskenine kadar taşımak, hoş öğütlerin bana kazandırdıklarıydı. Esnaf dayanışmasını öğrenmek, kentli olmanın ve kentine itina göstermenin detaylarını yavaş yavaş öğrenmek, hayatımın bir kesimi olmaya devam ediyordu.”
İZCİLİKTEN HENTBOLA…
“Okul hayatım da heyecanlı geçti. Sadece derslere girmekle yetinmedim; tıpkı vakitte izci oldum, her yıl Beşikdüzü’ne gidip öğretmen okulunda iki hafta kamp yaptım. İzci elbiseleriyle yakın etrafta keşiflere ve kent için sorumluluk seyahatlerine gittim. Velhasıl, izci olmanın gururunu yaşadım; bu, hoş çocukluk anılarımdan biri oldu. Minnetle andığım bir öbür öğretmenim Haydar Kazaz’ın katkılarıyla, ilkokulum başarılı bir hentbol ocağı haline gelmişti. Hentbol oynadım ve okul grubunda okulumu temsil eden bir çocuk oldum; hem de 11 yaşında, macera üzere turnuvalarla. Düşünsenize, Trabzon şampiyonu olduk, bölge şampiyonu olduk; bu vesileyle 11 yaşında evvel Ankara’ya giderek Anıtkabir’i ziyaret ettik. Akabinde İzmir’e geçtik, bir gece konaklayarak İzmir Fuarı’nı gezdik, sonra Aydın’a geçerek 1982’de bir hafta Aydın’da kaldık. Arkadaşlarımızla birlikte Türkiye 5’incisi olmayı başardık. O yıllarda ve o yaşta, Türkiye çeşidi yapmak zamanı âlem üzereydi.”
EŞİT ÇOCUKLARIN YAŞADIĞI BİR ÜLKE
“Muhteşem bir çocukluk tecrübesi yaşadım; eşit çocukların yaşadığı bir ülkede, farklı kentlerden çocukların bir ortada olduğu mükemmel bir tecrübe yaşama bahtını elde etmiştim. Cumhuriyete, okuluma, öğretmenlerime ve öğrenci arkadaşlarıma ne kadar teşekkür etsem azdır. Sadece spor değil, hayat okulu, ekip arkadaşlığı, grup ruhu ve birlikte başarmak üzere ömür öğretileriyle, Cumhuriyetin 50. yılından sonra Atatürk’ün önümüze tuttuğu ışık, bahadır ve yüksek marifetli kuşaklar olmamızı sağlıyordu.
Bu anılar, beni 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’na bağlayan en güçlü hislerin temelini oluşturdu. 23 Nisan’da, farklı yıllarda ana kortejde yürüyen bir çocuk, bando grubunun ya da izci ekibinin bir ferdi olarak yürüyüşte bulunmaktan çok heyecan duyardım. Düş üzere Trabzon meydanında, inançla yaptığımız yürüyüşü dün üzere hatırlıyorum. Okulumuzdaki eğlenceli anlarda, şiir okumalarımızda ve sınıfımızı süslediğimizde içimizin sevinç dolduğu gün, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’ydı.”
CUMHURİYETİN GELECEĞİ
İki gün sonra, 23 Nisan 2025. Çocukluk anılarımı ve hislerimi, bu hoş ve kutlu gün için, başta çocuklarımız ve gençlerimiz olmak üzere milletimizle paylaşmak istedim. Bizi biz yapan tarihimizi uygun öğrenerek ve Cumhuriyetimizin çocuklara verdiği kıymete sahip çıkarak, 21. yüzyılda güçlü bir demokrasi ve adalet sistemiyle ülkemizi taçlandıracak bir gelecek inşa etmek hepimizin evlatlarımıza karşı vazifesidir.
Unutmayalım; Cumhuriyetimiz, çocuklarımıza fırsat eşitliğini, memnun ve inançlı bir ömrü, kaliteli ve fiyatsız bir eğitimi sağladığı surece payidar kalacaktır.
Bu vesileyle, Türkiye Cumhuriyeti’nin geleceği olan, gülen yüzlerinden umut bulduğumuz bütün çocuklarımızın 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutluyor, evlatlarımızın gözlerinden öpüyorum.”
