Merhaba değerli okuyucularım, sizlerde sorularınızı tarafıma [email protected] mail adresim üzerinden iletebilirsiniz.
Bir milletin büyüklüğü, yaşlılarına verdiği bedelle ölçülür derler. Lakin bu topraklarda bugün yaşananlara bakınca, insanın içi sızlıyor. Türkiye’de bir emeklinin var olmak için verdiği gayret, artık sessiz bir çığlığa dönüşmüş durumda. Ne devleti duymak istiyor bu sesi, ne de istatistikler gerçeği konuşuyor.
Sene 2025. Emekliler hâlâ geçim kaygısında, hâlâ kuyrukta, hâlâ pazarda çürük meyve seçiyor. Devlet ise TÜFE oranlarıyla teselli dağıtıyor. Ancak bu beşerler teselli değil; adalet istiyor, yaşamak istiyor.
ENFLASYON FARKI AÇIKLANDI: SAYILAR GERÇEĞİ YANSITMIYOR
TÜİK bilgilerine nazaran, 2025 yılının birinci beş ayı için açıklanan aylık enflasyon oranları şu halde:
Ocak: %5,03
Şubat: %2,27
Mart: %2,46
Nisan: %3,00
Mayıs: %1,53
Toplamda: %15,09’luk 5 aylık enflasyon farkı
Haziran ayı enflasyonu Temmuz başında açıklanacak. Kestirimler, %1 ila %1,5 ortasında bir oran geleceği istikametinde. Böylelikle toplam 6 aylık enflasyon farkının %16 ila %17 civarında olması bekleniyor.
EN DÜŞÜK EMEKLİ MAAŞIYLA AÇLIK HUDUDUNUN ALTINDA YAŞAM
Bugün Türkiye’de en düşük emekli maaşı 14.469 TL. Bu sayıya %17 artırım eklendiğinde, maaş yaklaşık olarak 17.000 TL düzeyine çıkacak. Lakin sorun burada bitmiyor. Asıl sıkıntı şu:
Açlık hududu 26.000 TL’nin üzerinde
İstanbul üzere büyük kentlerde ortalama kira 25.000 -30.0000 TL
Temel besin sepeti fiyatı yılbaşından bu yana %40’ın üzerinde arttı. Yani devletin “zam yaptık” dediği şey, yalnızca emeklinin sefaletini bir sonraki aya ertelemekten öteki bir mana taşımıyor.
YAŞAMAK DEĞİL, TUTUNMAYA ÇALIŞIYORLAR
Emekli artık toplumsal bir birey değil; yalnızlaşmış, unutulmuş, susturulmuş bir insan modeline zorlanıyor. Sinemaya gitmek, çocuğa harçlık vermek, torun gezdirmek üzere kavramlar çoktan lüks oldu.
Kimi yalnız yaşıyor; kombiyi açamıyor.
Kimi eşine bakıyor; temel muhtaçlıklarını bile karşılayamıyor.
Kimi kirada; maaşı direkt konut sahibine gidiyor.
Bir vakitler ülkeyi ayakta tutan bu beşerler, bugün kamusal hayattan dışlanmış, yalnızlığa mahkum edilmiş durumdalar. Ve toplum da yavaş yavaş bu tabloya alışıyor.
EYT-EF ALANDA: SESSİZ ÇIĞLIĞA SES KATIYOR
İşte bu nedenle Emeklilikte Yaşa Takılanlar ve Emekliler Federasyonu (EYT-EF) sadece emeklilik yaşını değil; emeklilik onurunu da savunuyor. Türkiye’nin dört bir yanında düzenledikleri toplantılar, mitingler, basın açıklamaları ve toplumsal medya kampanyalarıyla, emeklinin sesi duyulsun diye çaba veriyorlar.
Federasyonun talepleri çok net:
En az 30.000 TL seyyanen zam
Mutlaka intibak düzenlemesi
Tüm emeklilere barınma ve sıhhatte müspet ayrımcılık
Çünkü EYT-EF’nin dediği üzere:
“Biz, yıllarca çalıştık. Vergimizi verdik. Primimizi ödedik. Sadaka istemiyoruz.
Biz hakkımızı istiyoruz. Onurumuzu istiyoruz. Yaşamak istiyoruz!”
SEYYANEN ARTIRIM OLMAZSA BU SEFALET KATLANIR
Yüzdeyle yapılan artırımlar, en alt gelir kümesindeki emekliyi daha da ezmektedir. Bugün 20.000 TL maaş alan bir emekli %17 artırımla 23.400 TL’ye çıkarken; 10.000 TL maaş alan yalnızca 11.700 TL alıyor. Bu da gelir uçurumunu büyütüyor.
Bu nedenle: Seyyanen artırım, hem ekonomik dengeyi hem de vicdan terazisini sağlar.
30.000 TL üzere taban bir artırım, enflasyona ezilen tüm emekliler için bir can simidi olur.
İNTİBAK YASASI: EMEKLİLİKTE ADALETİN TEMELİDİR
Aynı prim, birebir gün, birebir yıl çalışılmış lakin maaşlar ortasında uçurum var. Bunun ismi toplumsal güvenlik değil; kurumsal eşitsizliktir. Bu adaletsizlik lakin intibak düzenlemesi ile giderilebilir.
İntibak yasası çıkmadığı sürece:
2000 sonrası emekli olanlar ezilmeye devam edecek
Aynı primle farklı maaş alanlar ortasında toplumsal barış zedelenecek
Emeklilik sistemi inanç kaybı yaşayacak
EMEKLİ BU ÜLKENİN HAFIZASIDIR
Bugün bir ülke, emeklisine nasıl muamele ediyorsa; geleceğini de o denli kurar. Şayet emekli pazarda etin kokusuyla yetiniyorsa, çocuklarına yük olmamak için dua ediyorsa, torununa harçlık veremediği için içine kapanıyorsa, bu toplum yalnızca yoksullaşmıyor; vicdanını kaybediyor.
Her hafta onlarca emekliyle görüşüyorum. O evrakların ortasında yalnızca sayılar, sigorta kodları, hizmet cetvelleri yok. Bir ömür var.
Bir madencinin nasır tutmuş elleri,
Bir öğretmenin yıllarca karne dağıtmış kalemi,
Bir hemşirenin gece nöbetlerinden kalma yorgunluğu var.
Bu beşerler sadaka değil; şükran ve takviye hak ediyor.
TÜFE değil, ömür hakkı verin!
Seyyanen artırım çabucak şimdi!
İntibak düzenlemesi gecikmeden hayata geçsin!
Bu bir ekonomik talep değil; bu bir insanlık davetidir.
