Ankara’da yaşayan Mehmet Emin Ayaz, Altındağ’da sahibi olduğu eski konağı, ‘Radyo ve İrtibat Müzesi’ haline getirdi. Ayaz, evvel seyahatlerinde edindiği eski birkaç radyo ile başladığı koleksiyonunu son 2 yılda çoğalttı.
Şehir kent antika pazarlarını gezen Ayaz, bilhassa Doğu ve Güneydoğu Anadolu bölgelerinde köylerde kullanılan eski radyo ve irtibat araçlarını topladı. Ayaz, 100’den fazla radyo, telefon, telsiz ve davet aygıtlarından oluşan koleksiyonunu müzede sergilemeye başladı.
ZİYARETE AÇILDI
Radyo ve Bağlantı Müzesi, 13 Şubat Dünya Radyo Günü’nde ziyarete açıldı. Bahçe girişinde eski telefon kulübesi bulunan 2 katlı müze ilgi görürken, bilhassa 100 yıl eskiye dayanan radyolar, sahra telefonları, kızaklı ve çantalı telefonlar beğeni topladı. Ziyaretçileri vakitte seyahate çıkaran müzede geçmişte Rus askerlerinin istihbarat ve haberleşme maksadı ile kullandığı telefon da dikkat çekti.
“2 SENEDE TOPLADIK”
Mehmet Emin Ayaz, eşiyle yaptığı araştırmalar sonucunda, başkentte eksikliğini fark ettikleri ‘Radyo ve İrtibat Müzesi’ni kurmaya karar verdiklerini belirterek, şöyle konuştu:
“Müzeyi kurmadan evvel elimizde 5-6 tane radyo vardı. Başkalarını daha sonra temin ettik. Müzede sergilenen irtibat araçlarını yaklaşık 2 senede topladık. Radyo bir hayaldir, radyo bir tiyatrodur, radyo bir haberdir. Onun için herkesin hayatında bir radyo vardır. Bunu yansıtmak için, bu hisleri unutturmamak için bu türlü bir müze açmayı düşündük ve başardık. Müzemizde, geçmişe dönük, üretiminin üzerinden 80 ila 100 yıl geçmiş ve hala çalışan ve insanların gördüğünde duygulanacağı radyolar var. Z jenerasyonu da annelerinin babalarının hayatlarında bu türlü bir radyo ömrü olmuş ve hayatlarında bir mühlet yer edinmiş bu radyoları görme fırsatı bulup duygulanacaktır. İnsanların bir kısmı burada duygusallaşacak, bir kısmı da sevinecektir”
“FOTOĞRAF ÇEKTİRİP NOSTALJİ YAŞIYORLAR”
Telefonu yalnızca bir makine olarak görmediğini de belirten Ayaz, şu sözleri kullandı:
“Telefon vuslat ve kavuşmadır. Geçmişte telefonun sesinde, çaldığında heyecanlanan insanlarımız vardı. ‘Beni kim arıyor’ diye merak içerisinde koşa koşa ahizeyi kaldırıp karşıdaki kişinin manzarasını görmese de sesini duyduğunda heyecanlandıkları bir ömür ve devir vardı. Bu devri ve hisleri tekrar yansıtmak istedik müzemizde. Müzede sergilenen en pahalı modüllerden biri de geçmişi 1909 yıllarına dayalı İsveç patentiyle Rusya’da yapılmış bir duvar telefonu. Bunlar tarihi 100 yılı geçmiş ve günümüzde insanların görmediği aygıtlar. Telefonun, Erzurum’da yaşayan bir vatandaşımızın elinde olduğunu duyduk. Çabucak temasa geçtik ve anlaştıktan sonra telefonu bize gönderdiler. Bu telefon Osmanlı vaktinde uzun yıllar Doğu Anadolu vilayetlerinde kalan Rusların haberleşme emeliyle kullandığı telefonlardan. Ayrıyeten, müzenin bahçesinde ise geçmiş yıllara ilişkin bir telefon kulübesi sergileniyor. Müzemize gelen ziyaretçilerimiz kulübenin önünde fotoğraf çektirip nostalji yaşıyorlar”
