Bu akşamki maçtan bağımsız söylüyorum: Biraz savlı gelebilir lakin gerçek şu; Galatasaray’ın Türkiye’deki tek rakibi yeniden kendisi. Okan Buruk önemli kusurlar yapmazsa, idare kulübeyi yanlış yönlendirmezse ve baht sakatlıklarla yüzünü dönmezse bu karar değişmeyecek. Zira aslanın aynadaki gölgesinden öteki rakibi yok.
Fenerbahçe, Beşiktaş ve öbür grup taraftarları alınmasın; Harika Lig’in birinci dört haftası bu gerçeği gösteriyor. Rakipler birer birer geride kalırken, Galatasaray kendi temposuyla, kendi disiplin ve kudretiyle sonuca gidiyor. Aslında maçlar bir formalite üzere; asıl çaba Galatasaray’ın kendi içindeki uğraş. Yani sorun şu: Galatasaray kendini yenmezse, Türkiye’de onu yenebilecek bir güç görünmüyor.
Evet, Süper Lig uzun bir köprü. Bu köprünün altından daha çok sular akacak. Fakat Galatasaray hem takımıyla hem istikrarlı yapısıyla bu sulara hükmeden tarafta.
İşte bu gece ki Çaykur Rizespor maçı. Sarı kırmızılılar eski maçlardaki hamle zenginliğini sergileyemedi lakin savunmada da yanılgı yapmadı. Vasat futbol bile galibiyet için kafiydi. Zira Galatasaray makûs gününde bile keyif veren, “vasat oynarken üç gol atan” bir ekip.
Bugünkü düşünce kanatlardaydı. Bilhassa Leroy Sane. Topu çok kaptırdı, pas yanlışlarıyla oyunu tıkadı. Bu formuyla Alman Ulusal Takımı’na çağrılmamasını haklı çıkardı. Galatasaray, Barış Alper Yılmaz’ı arıyor. Öte yandan Osimhen, hazırlık kampına katılmamasına karşın atletik formuyla alkışı hak etti. Sanchez, hoş futbolunu golle süsledi. Torreira, Lemina ve Yunus ise alkış alan isimlerdi.
Galatasaray 3-1’lik galibiyetle ligde 4’te 4 yaptı. Attığı gol 13, yediği yalnızca 1. Bu istatistiğe ulaşabilen öteki grup yok. Soru şu: Bu futbol Türkiye Ligi için fazla lakin acaba Şampiyonlar Ligi için kâfi mi?
Çaykur Rizespor’u da kutlamak gerek. Beklenenin üstünde direnç koydular, vakit zaman Galatasaray savunmasını zorladılar. Taha ve Laci geceye damga vuran isimlerdendi. Tebrik etmek gerek.
