Eski hakem Fırat Aydınus, yeni dönem öncesi maçları yönetecek hakemlerle ilgili flaş tezlerde bulundu.
Aydınus’un Hürriyet’teki yazısından öne çıkan kısımlar şöyle:
– Artık o denli bir noktaya gelindi ki, hakemlik yalnızca alanda düdük çalmakla sonlu değil. Asıl gayret, soyunma odasının kapısından başlıyor. Paranoya, dedikodu, kulis… Hepsi mesleğin tabiatına ters lakin bugün hakem topluluğunun gerçeği bu.
– Bu noktaya nasıl gelindi derseniz; uzun müddettir uygulanan idare siyasetleri, hakemleri takım olmaktan çıkarıp kişisel kurtuluş arayan figüranlara dönüştürdü. Herkesin gözü bir üst klasmanda, lakin o yolun taşları artık liyakatle değil, ilgilerle döşeniyor.
– Genç hakemler, üstlerindeki otoriteye değil, onların münasebetlerine güveniyor. Deneyimli hakemler ise, artlarını dönmeye korkuyor. Zira bir maçlık kusur değil, tek bir kulis dedikodusu bile mukadderat belirliyor artık.
– Bugün hakemliğe en büyük ziyanı, dışarıdan gelen baskı değil, içeride büyüyen güvensizlik veriyor.
Yeni kuşak hakemler alana çıkarken yalnızca düdük taşımıyor, üzerlerinde sistemin yükünü de taşıyor.
– Bugün alt yaş kategorilerinden Harika Lig’e kadar yükselen birçok genç hakemin ortak bir özelliği var: Yeteneklerinden çok, sistemle kurdukları ahenk sayesinde varlık gösteriyorlar. Bu ahengin ismi ise birden fazla vakit “itaat”, “sessizlik” ve “sorgusuz sadakat”.
– Eğitim ismi altında verilen birtakım yönlendirmeler, genç hakemlerin zihinlerine yalnızca kural bilgisini değil, birebir vakitte “nasıl görünmeleri gerektiği” algısını da kodluyor. Düdüğü gerçek çalmak kadar, nerede ne kadar konuşacaklarını, kime uzaklıklı duracaklarını ezberliyorlar.
– Bu, uzun vadede bağımsız düşünebilen, alana kişilik koyabilen hakem profilinin önünü kapatır.
Hakemlik bir temsil işidir, evet. Lakin temsil edilen sırf federasyon değil, birebir vakitte futbolun adaletidir. Genç hakemler, yalnızca “görev verilen” değil, tıpkı vakitte “güven duyulan” bireyler olarak yetiştirilmelidir.
– Aksi takdirde, sistemin istediği üzere şekillenen lakin futbolun ruhuna yabancı kalan bir nesil büyür. O jenerasyon tahminen birkaç yıl parlatılır, klasman yükseltir fakat itimat inşa edemez. Ve gün gelir, kendi içindeki en büyük krizi kendisi yaratır.
