Kişisel tarihimin “tekerrür ettiği” anlar çoktur. Herhalde bir daha şahit olmam, yaşamam dediğim ne varsa tekrar tekrar çıktı karşıma. Müdahale edemediğimiz, değiştiremediğimiz o kadar çok şey var ki, dönüp dönüp buluyorlar bizi işte.
Londra’nın göbeğinde, Mossad casuslarınca öldürülen Filistinli karikatürist Naci el Ali’nin cenaze merasimine katılmıştım, 1987’de. İsrail, çizgilerini silahtan daha tehlikeli gördüğünden olsa gerek ortadan kaldırmıştı onu. Bir kitabıma da ismini verdiğim o mükemmel, hiç büyümeyen Filistinli gerisi dönük, küskün çocuk Hanzala figürüyle dünya çapında tanınır olmuştu Naci el Ali. Hem siyonizmi hem de FKÖ önderlerini eleştirmesiyle bilinen sosyalist karikatürist/gazeteci Naci el Ali’yi uğurladığımızda 26 yaşındaydım.
İsrail o günden sonra da gazeteci öldürmeye devam etti. Memleketler arası medya kurumlarına nazaran son yıllarda öldürdüğü gazetecilerin sayısı 300’e dayandı. Ali’nin cenazesinden neredeyse 30 yıl sonra evvelki gün de beş Filistinli gazetecinin anmasındaydım Londra’da. 64 yaşındayım. Tekrarlanan bir anıydı yaşadığım.
Holborn’da Palestine House önünde mumlar yakarak andık onları. Elime tutuşturulan posterlerden birinde Arapça yazılı olduğu için ismini bilmediğim, İsrail’in katlettiği genç meslektaşımlarımdan birinin fotoğrafı vardı. Gazze’de doğmuş, orada öldürülmüş bu genç adamın fotoğrafı basılmış, çoğaltılmış, en sonunda bana gelmişti. Posterin üzerindeki sayı 200’dü. Genç meslektaşım öldürülen 200. gazeteciydi yani. Bir bunu anlayabildim.
Anas Al-Şerif, Mohammed Qreiqeh, Ibrahim Zaher, Moamen Aliwa, Mohammed Noufal bulundukları çadırda, bilhassa maksat alınarak öldürüldüler. İsrail onların “bir terör örgütünün” üyesi olduklarını duyuyarak savundu katliamı. Başta Gazetecileri Muhafaza Komitesi (CPJ) olmak üzere saygın tüm medya örgütlerinin yalanlamasına, haklarında bugüne kadar en ufak bir “terör” soruşturması olmamasına karşın. Daha iki yıl evvel tekrar Gazze’de gencecik bir bayan gazeteciyi, Tatlı ebu Akile’yi başından vurarak öldürmüştü İsrail askeri. İsrail ordusu onca vakit geçtikten sonra “suçunu” kabul etmişti. İsrail için sıradan bir vakıa olduğuna kuşku yok bu cinayetlerin.
“Gazze’de kalan son sesler” olarak tanımlanan beş gazetecinin tümü de mülteci kamplarında doğmuş gencecik insanlardı. Vatanları elinden alınmış, gözlerini kamplarda açmış, bir çadırda öldürülmüşlerdi. Kamp ile çadır ortasındaki ömürleri topu topu yaklaşık 30 yıldı. Bu otuz yılda kaybettikleri onlarca yakınları, arkadaşları, meslektaşları olmuştu. Gün yüzü görmedikleri bir otuz yıldı yaşadıkları.
Anas el Şerif, 28 yaşındaydı. Ekim 2023’te başlayan İsrail-Hamas savaşından bu yana yaptığı kapsamlı habercilik çalışmalarıyla Gazze’nin en tanınmış yüzlerinden biri haline gelmişti. Temmuz ayında yayınlanan bir programda, ardında bulunan bir bayan açlıktan bayılırken canlı yayında ağlaması hala akıllardadır. Geride eşini, Salah ile Sham isimli çocuklarını bıraktı. Mohammed Qreiqeh 33, İbrahim Zaher 25, Muhammed Noufal 29 yaşındaydı. Moamen Aliwa’nın doğum yeri, yaşı hakkında bilgi yok. O da olsa olsa tıpkı yaşlardadır muhtemelen.
Biz beşleri anarken Gazze’de iki gazeteci daha öldürülecekti. Katilin sese tahammülünün olmadığı belirliydi.
CPJ, 5 Ağustos prestijiyle Gazze’de en az 186 gazetecinin, medya çalışanının öldürüldüğünü söylerken, BM İnsan Hakları Ofisi, bu sayının en az 242 olduğunu açıkladı. Batılı gazetecilerin neden öldürülmediğini merak edenler varsa belirteyim; ayrıcalıklı olduklarından değil, katil devlet İsrail, 2023’ten bu yana memleketler arası medyanın Gazze’ye girmesini yasakladığından. Yasak kalktığında batılı gazeteci öldürdüğünü de duyarız. Zira naziler tarafından yönetilen bir ülke olarak İsrail sözün tam/tüm manasıyla delirmiş durumda.
Ölümünden sonra yayınlanan bir iletisinde Şerif şunları söylüyordu: “Gerçeği olduğu üzere, çarpıtmadan, yanlış yapmadan aktardım. Rab’ın da görmesini umarak”.
Tanrı gördü mü bilemem, lakin evvelki günkü anmada BBC katledilen meslektaşlarını hiç “görmedi”. Anmaya tek bir BBC çalışanı gelmedi, takviye vermedi. İsrail’e bakışı ne olursa olsun öldürülmüş meslektaşlarına hiç değilse son bir hürmet göstermeliydi.
Ben, “artık geride kaldı” demeyi çok istediğim bir “an”ı tekrar yaşadım. Hayat dönme dolap üzere. Biniyor, yükseliyor, sonra başladığın yere dönüyorsun. Uzaklaştığını sandığın anda bir bakıyorsun tıpkı yerdesin.
Ben de bu türlü oldu. 26’sında yaşadığımı 64’ünde “tekrarladım”…
Yoruluyor insan.
