Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş kadın-erkek eşitliğini maksat alan bir konuşma daha yaptı.
Bu kere husus miras hakkıydı.
Erbaş, dini referanslarla kız çocuklarının erkek çocukların miras hakkının yarısına sahip olmaları gerektiğini anımsattı.
Türkiye’de şeriat nizamını savunanlar bu görüşü destekleyen birçok ileti yayımladılar.
Türkiye’de bayanların yüz yıllık eşit miras hakkına, dini münasebetlerle karşı çıktılar.
Kadınların erkeklerle eşit haklara sahip olmaları, erkeklerin bir lûtfu değil bayanların yüz yıllardır verdikleri çabanın bir sonucudur.
Atatürk, eşit miras hakkını da içeren kadın-erkek eşitliğini 1926 yılında Meclis’ten geçirdiği Uygar Kanun’la yasalaştırmıştır.
Şeriat özlemcileri artık bayanın bu hakkına da göz dikmiş görünüyorlar.
Ancak Atatürk Cumhuriyeti’nde doğmuş büyümüş bayanların da erkeklerin de insan haklarından bir milim geri adım atılmasına müsaade vermeyeceklerini unutuyorlar.
Kadınların yüz yıllardır erkek egemenliğine, sömürüsüne karşı verdikleri çabayı unutanlara anımsatmakta yarar var.
İnsanların yerleşik yaşama geçiş sürecinde evvel taşınabilir şeyler üzerinde mülkiyet kurdukları bilinen tarihi bir gerçektir.
Topraktan evvel, ekonomik hayvanlar üzerinde mülkiyet kuran beşerler, bu denetim ve sonrasında tarıma geçişle üretim bolluğuna ulaşmışlardır.
Mülkiyetin ortaya çıkmasıyla birlikte savaşçı olarak yetişen erkekler, bayanı da mülkiyetleri altına almış ve oluşturdukları kabile ömründe bayanın üretkenliğini ve emeğini sömürmeye başlamışlardır.
Kadının öbür yetenekleri yanında bilhassa doğurganlıkları nedeniyle bedel üretmeleri, kabileler ortası evlenmelerde bir ekonomik karşılık verilmesini doğurmuştur.
Kabile halinde yaşayan toplumlarda gelin alınan aileye (o ailenin babasına) sığır sürüsü verilmeye başlanmıştır.
Sosyo-ekonomik gelişim sürecinde paranın ortaya çıkmasıyla, sığır yahut toprak verilmesi üzere para da verilmiştir. Günümüz lisanıyla başlık parası olarak nitelenecek bu ödeme “sığır evliliğinde” olduğu üzere doğacak çocukların bedeli mahiyetindedir.
Daha sonraki etapta ise bayanın evlilik karşılığında alınan ekonomik kıymetle münasebeti büsbütün kesilmiş ve köleleştirilmiştir.
Toplumsal sürecin her kademesinde, erkek egemenliği altındaki bayanın mülkiyet konusu yapılmasından kaynaklanan temel sorunu, özgürlüğünü kaybetmiş ve insan haklarından yoksun kalmış olmasıdır.
Yüzyıllar boyunca verilen demokrasi ve insan hakları uğraşı bayanın lehine sonuçlar vermişse de bilhassa feodal kalıntıların varlığını sürdürdüğü yerlerde sorun devam etmektedir.
Kadın ve çocuk hakları problemini çözmek, bayanın özgür birey olmasını sağlamak fakat çağdaş eğitimin kırsal kesitlere de götürülmesi, bilhassa kız çocuklarının okutulması, anne-babaların eğitilmesi, bayanın ekonomik ve toplumsal teminata kavuşturulmasıyla mümkündür.
Çocukların erişkin yaşa geldiklerinde özgür iradeleriyle evlilik kararı verebilmeleri bayanın özgür olmasına bağlıdır.
Bu özgürlüğü sağlamak için çalışmak, demokratik, laik, toplumsal, hukuk devletinin ve sivil toplum kuruluşlarının en değerli vazifesi olmalıdır.
21. yüzyılın birinci çeyreği sona ererken kız çocuklarının erkek çocukların miras hakkının yarısına sahip olması gerektiği savunulabiliyorsa Türkiye yüz yıl geriye götürülmek isteniyor demektir.
Bu durumun ortaya koyduğu bir gerçek de Türkiye’de bayan haklarını savunan derneklerin desteklenmesinin ne kadar kıymetli olduğudur.
