Sene 1975. TRT Haber Merkezi’nde 1 yıllık muhabirim. Yakında kovulacağım aklımın ucundan geçmiyor. Aklımdaki tek soru İsmail Cem’in akıbeti. O gün hem TRT’nin efsane genel müdürü İsmail Cem hem de bizler için çok heyecanlı, çok kritik bir gün. MC hükümeti tarafından misyondan alındığı, fakat Danıştay kararı bozduğu için geri dönecek. Program kısmı eksiksiz aşağıda. Haber Merkezi ise gözaltında! Sadece TV haberlerinden kimi arkadaşlarımız Kavaklıdere’deki binanın önündeki kalabalığa katılmış, bekliyor. Ana kapının çabucak üzerindeki büyük salon, bizim Merkez Haberler kısmına ilişkin. Pencerenin önüne toplanmış, heyecana 1. kattan ortak oluyoruz!
İşte o denli, heyecan dozu yüksek bir anda.. Merkez Haberler Müdürü Tayyar Şafak salona açılan odasından çıktı. Evvel “pencerelerin önünde durmayın” diye uyardı. Akabinde bir arkadaşımızdan açık pencereyi kapatmasını istedi. Sonra bana döndü “Ayşenur” dedi “kapıyı kapat..”
Kapattım. Ancak ardımdan.
Ve aşağıdaki arkadaşlarımın yanına gittim.
İsmail Cem’in genel müdürlük katına çıkmasının akabinde bizler de masalarımıza döndük.
Neredeyse 30 saniye sonra da kendimi Tayyar Şafak’ın karşısında hesap sorulurken buldum. Çok sakindim. Demokrasiden dem vurdum. İsmail Cem Danıştay’a nazaran hala genel müdürümüz olduğu için karşılamamızın doğal olduğunu savundum!
O anlar bana çok şey kaybettirdi.. Kaybettirdiğinden çok şey de kazandırdı.. Birkaç ay sonra bozuk sicille TRT’den kovuldum. Ta o vakitten prim yapan solcu molcu yaftası ve TRT içinde hepimizin tanıyıp bildiği GİZLİ TANIK argümanlarıyla..
Her şeyden evvel gazeteciliğin aslında ne olduğunu öğrendim. Siyaset Gazetesi’nde, 12 Eylül’e koştuğumuz süreci en sıcak biçimde yaşadım.. Haberlerimle, haber dizilerimle, röportajlarımla mesleği ve kendimi keşfettim.
Bir yıl kadar sonra, ben de Danıştay kararıyla döndüm. Bu defa kurum içinde oradan oraya sürülerek!
“Kapıyı arttan kapatmak” bir sivil itaatsizlik örneğiydi. Yani bugünkü boykottan farklıydı.
Ne var ki özü ve ideolojisi itibariyle örtüşüyordu:
Kabaca söylemek gerekirse, sivil itaatsizlik, adalet hissine, insan haklarına ters uygulamaları ve hatta Vietnam savaşı günlerindeki üzere askerliği reddetmektir.
Bu bahiste en çok verilen örnektir. Rosa Parks’ın 1955 yılında tarihin akışını değiştiren aksiyonu..
“O yıllarda Amerika Birleşik Devletleri’nin güney eyaletlerinde siyahilerle beyazlar otobüslere başka kapıdan biniyor, kendilerine ayrılmış farklı yerlere oturuyorlardı. Rosa Parks bir gün otobüse bindi. O otobüste bir beyaz, beyazlara ayrılan kısımda yer bulamayınca, siyahilere ilişkin kısımda oturmakta olan Rosa Parks’tan koltuğundan kalkıp kendisine yer vermesini istedi. Sürücü de kalkması için uyardı fakat Parks yerinden kalkmadı. Tutuklandı ve mahpusa girdi.”
Rosa Parks tam 40 yıl sonra, Clinton’ın taktığı “BAŞKANLIK HÜRRİYET MADALYASI” ile onurlandırıldı.
Son yılların en tesirli hareketleri ve kitlesel alışveriş boykotu ile gençler bize de adaletin, maddelere ve insan hayatına hürmetin bedelini gösteriyor.
Erdoğan’ın daha bu yılın başındaki “fahiş fiyatlı eserleri boykot” davetini unutup boykot daveti yapanlara VATAN HAİNİ yaftasıyla saldırmak bir yana..
Bakanların değerlendirmesi, kendi adıma “Bizi bu türlü isimler yönetiyorsa vah ülkenin haline” dedim.
Ticaret Bakanı Ömer Bolat mesela: Dün geceki fazla mesaisinde “boykot edilen şirketleri, çağrıyı yapanlara karşı tazminat davası açmaya davet etti..”
Nasıl yani?
Boykot listesindeki kuruluşlar; neden bizim kahvemizi içmedin.. Neden bizim firmanın otomobilini almadın.. Neden haberleri bizim kanaldan izlemedin diye tazminat mı talep edecekti?
Bakan Bey’in aşikâr ki dünyadan haberi yok.. Ayrıyeten ağzından çıkanı kulağı duymuyor!!
Ama gençler o orantısız zekalarıyla alana çıkınca umarım ne kadar “KOMİK” olduklarını anlamışlardır..
Yaaaaa! Bu işler Saray Galaktik İrtibat Başkanlığı’nın kolalı açıklamalarıyla yürümüyor.
Üniversitelerin başına kayyum atayıp, mesela ODTÜ’nün klasik İHTİLAL YÜRÜYÜŞÜ’nü yasaklamaya.. Gençlik şenliklerini engellemeye benzemiyor.
Gençler.. Ve hatta anneleri babaları şu dijital çağın nimetlerinden yararlanıp sesini duyurmayı başarıyor.
Mizah otokratın kalın duvarını parçaladıkça o duvarın ardındakilerin acınası halleri bir bir görünür oluyor.
Alışverişi teşvik edeceğiz diye bomboş markette poz verenler..
Ya da ABD, İsrail eserlerini boykota çağıran Diyanet işleri başkanı Ali Erbaş’ın kan akan kaleminden çıkanlar:
“Bir Müslüman zalimleri destekleyenleri destekliyorsa, boykota uymuyorsa, boykot eserlerini hala konutuna sokuyorsa, hala boykot eserlerini boykot etmiyorsa imanını sorgulasın…”
Bu kadar sakil, bu kadar akıl mahrumu bir strateji için fazla bile yazdım.
Ben gidiyorum.
Son çıkan kapıyı kapatsın!!!
