Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde, ismini taşıyan büyüklüğe pek yakışmayan bir sahne daha yaşandı.
Maden Yasası görüşülürken AKP Bursa Milletvekili Mustafa Varank, muhalefet sıralarına dönerek bağırdı.
“Şu hale bak, ayı üzere oturuyorsun ya!”
CHP Küme Başkanvekili Ali Yetenekli Başarır da çabucak yanıt verdi.
“Sensin ayı, geri zekâlı, ahlaksız herif!”
Bu kelamlar tutanaklara geçti mi bilmem lakin kamu vicdanına takılıp kaldı.
Çünkü ortada unutulmuş bir canlı var: Ayı.
Evet, ayı.
Üzerine tabirler yapışmış, küfür yerine kullanılmış, insanın kibri karşısında itibarsızlaştırılmış bir tabiat bilgesi.
Oysa o ormanın efendisidir.
Toprağın hafızası, dağın vicdanıdır.
Ve biliyor musunuz, bugün Meclis’te savunulan maden yasası, en çok ayıların yaşadığı ormanları tehdit ediyor.
Peki ayı ne yapar?
Sessizce yaşar.
Kışın çekilir kendi içine.
Baharda gelir, bozulan dengeyi düzeltir.
Düşen meyveleri toplar, çürümüşleri ayıklar.
Tohum taşır.
Ölü hayvanları yiyerek salgın hastalıkların önüne geçer.
Ayı varsa orman yaşar.
Ama biz ne yapıyoruz?
Ona hakaret yüklü tabirler uyduruyoruz.
“Ayı üzere oturmak”
Ve sonra dönüp “doğa neden bozuluyor” diye soruyoruz.
Bu yasa geçtiğinde ayılar dağdan inecek.
Çünkü yaşadıkları yer kalmayacak.
Orman delik deşik edilecek, su kaynakları kuruyacak.
Ama biz hala ayıyı değil, ayılık ithamını konuşuyoruz.
Oysa cetlerimiz öbür türlü bakardı ayıya.
Türk mitolojisinde ayı, yalnızca ormanın efendisi değil ormanın ruhu kabul edilirdi.
Ona “Ayı Ana” derlerdi.
Gücün değil, anneliğin, adaletin, tabiata sadakatin simgesiydi.
Avcılar ayıyı öldürmek zorunda kalırsa, akabinde özür diler, ruhunu yatıştırmak için merasim yapardı.
Çünkü bilirlerdi ki ayı, toprağın istikrarıdır, dağın vicdanıdır.
Eski Türkler için ayıya hakaret, ormana küfretmek üzereydi.
Şimdi ise ayıyı küfre çevirenler, dağları talana açıyor.
Hem kutsalı unuttular, hem toprağın yasasını çiğniyorlar.
İşin aslı şu.
Meclis’te nitekim ayı üzere oturanlar olsaydı,
Yani ağırbaşlı, sessiz, tabiata saygılı milletvekilleri…
Belki bu ülkenin ormanları bu kadar kolay satılmazdı.
O yüzden, sayın Varank’ın sözüne bir düzeltme getirmek gerek.
“Keşke herkes ayı üzere otursa.”
Çünkü bu çağda “ayı üzere oturmak”, bir ekolojik fazilettir.
