İstanbul’da yaşayan Nimet Gürel, gençlik yıllarında yaptığı bir yürüyüş sırasında dikkatini çeken Aile ve Toplumsal Hizmetler Bakanlığına bağlı Bahçelievler Pir Zayed Çocuk Konutları Sitesi’nde kalan çocuklarla kurduğu bağ sayesinde, 40 yıldır hayatını adadığı manalı bir seyahate çıktı.
İstanbul’da yaşarken eşinin kıskançlığı nedeniyle hayatını kısıtlı bir alanda sürdürmek zorunda kalan, 2 çocuk annesi 65 yaşındaki Nimet Gürel’in ömrü 26 yaşındayken, meskeninin yakınlarında yaptığı bir yürüyüş sırasında dikkatini çeken, o periyotta ismi Toplumsal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu olan, günümüzde ise Aile ve Toplumsal Hizmetler Bakanlığına bağlı Bahçelievler Pir Zayed Çocuk Meskenleri Sitesi ile büsbütün değişti.
Gürel’i yürüyüşü, onu hayatı boyunca sürecek bir gönül seyahatine çıkardı.
İlk başta yalnızca bahçesinde gezmek için gittiği kurumda çocuklarla bağ kuran bayan, yıllardır istekli anne oldu.
Bir tesadüfle başlayan kıssasıyla tam 40 yıldır çocuklara gönülden bağlanan Gürel, kek, kurabiye, şekerlemelerle onların yüzünü güldürdü, oyunlar oynadı, kederlerini dinledi.
Neredeyse her gün kurumdaki çocukları ziyaret eden Gürel, onların gereksinimlerini gidererek, eğlenecekleri etkinlikler düzenleyip bol bol vakit geçiriyor.
“Buradaki çocuklarım olmadan yaşayamam” diyen Gürel, kurumda artık “Nimet Anne” yahut “Nimet Babaanne” olarak tanınıyor.
Nimet Gürel, eşinin yaşarken çok kıskanç olduğunu, bu yüzden kendisini dışarıya bırakmadığını anlattı.
Kısıtlı alandaki yürüyüşleri sırasında artık Bahçelievler Pir Zayed Çocuk Meskenleri Sitesi’nin yerinde bulunan kurumu gördüğünü lisana getiren Gürel, “Oraya gideyim, bahçede gezerim.’ dedim, eşim buna müsaade verdi. Orada gezerken çocuklarla bağ kurdum. ‘Anne, anne’ diyerek yanıma gelmeye başladılar. Bir gün gofret, bir gün kek götürdüm, kurabiyeler yaptım. Bu türlü derken çocuklarla 40 yılım geçti. Anlatılır üzere değil. Orada çocuklarla yaşamak gerek. Çocuklarımı büyüttüm. Beni hala ‘Nasılsın anne, bir şeye gereksinimin var mı, bir arzun var mı?’ diye arayıp soruyorlar. Bu, bana haz veriyor.” dedi.
Çocuklarla vakit geçirmekten çok keyif aldığını söz eden Gürel, bahçede oyun oynadıkları küçük çocuklara masallar okuduğunu, gezmeye ve etkinliklere gittiklerini söyledi.
“SAÇLARIN BEYAZLADI BABAANNE DİYECEĞİZ”
Gürel, 26 yaşındayken haftada 2 gün gitmeye başladığı kurumdaki çocuklarla kurduğu bağ nedeniyle her gün görüşmeye başladığını kaydederek, “İnsanlar meskende oturacaklarına çocuk konutlarına gelsinler, çocukların başını okşasınlar, onları sevip bahçede oyunlar oynasınlar. Bana ‘Nimet Anne’ diyorlardı. Eşim vefat ettikten sonra yaşlandığımı anladılar. ‘Saçların beyazladı, babaanne diyeceğiz.’ dediler. Öğretmenleri müdahale etti, ‘Hayır, Nimet Anneniz daha genç.’ dediler. Artık de babaanneleri olarak kaldım. Ömrüm yettiğince elimde bastonum bile olsa tekrar geleceğim. Bir yere gittiğim vakit beni koruyorlar, koluma giriyorlar, çantamı taşıyorlar, kapıda gördüklerinde ‘Nimet Annemiz gelmiş, bize ne getirdin?’ diyorlar. Büyüttüğüm çocuklarımla konuştuğum vakit da ‘Bize yaptığın aktiflikleri onlara da yapıyor musun?’ diye sorup bazen kıskanıyorlar.” diye konuştu.
Ömrü yettikçe kimsesiz çocukları yalnız bırakmayacağını belirten Gürel, binlercesinin hayatına dokunduğu için çok keyifli olduğunu söyledi.
Kurumdan mezun çocuklarla hala görüşmeye devam ettiğini kaydeden Gürel, “Eşim vefat ettikten sonra onu hayalimde gördüm, ‘Çocukları sakın ihmal etme. Benim emekli maaşım sana da çocuklara da kâfi, çocukları yalnız bırakma.’ dedi. Ömrüm yettikçe buraya geleceğim. Aile olduk burada… Onlar bensiz olamıyor, ben onlarsız olamıyorum. Mezun ettiğim çocuklarımla da kahvaltılara gidiyoruz. Bir gün metrobüse binerken ‘Nimet Anne’ diye bir ses duydum. ‘Beni metrobüste kim tanır?’ dedim. Çocuklarımdan Zeki gördü, beni tanıdı. Sarıldık, koklaştık, ‘Ne düzgün oldu da seni gördüm anne’ dedi. Artık asker, dönünce tekrar görüşeceğiz. Aradıklarında çok memnun oluyorum. Burada onlarla olmak anlatamayacağım bir sevinç, his. Kendi kızlarıma bile, ‘Bayramın birinci günü gelmeyin, çocuklarımla kahvaltım var.’ diyorum. Buradaki çocuklarıma paha veriyorum, ondan sonra kendi çocuklarıma.” sözlerini kullandı.
Gürel, hayatlarına dokunduğu çocukların kendisine mektuplar yazıp, fotoğraflar çizerek her kıymetli günde kendisini aradıklarını anlattı.
Onların Anneler Günü’nde, doğum günü ve özel vakitlerde aradığında çok memnun olduğunu aktaran Gürel, şöyle devam etti:
“Kurumda kalan çocuklarım bana mektuplar yazıyor, fotoğraflarımı çiziyorlar. Kendi meskenlerine komşu olmuşum üzere meskenimi çiziyorlar. Bana kendileri armağanlar yapıyorlar, çok keyifli oluyorum. Kendimi daima onların annesi olarak gördüm, kendi çocuklarımdan onları ayırt etmedim. Emekli maaşım var, 3 can kardeşim var. Onlar da takviye oluyorlar, çocukların gereksinimlerini gideriyoruz, onlara etkinlikler düzenliyoruz. Bir gözlükçüm var sağ olsun, tüm çocukların gözlüklerini yıllardır o yeniliyor. Çocuklarımla birlikte kurumda mutfağa giriyoruz, pizza yapıyoruz, hamur kızartıyoruz. Elimden geldikçe mesken ortamında üzere anneliği onlara tattırıyorum. Bazen onlara bir şey yapamadığımda üzülüyorum, imkanım epeyce onları dışarıya çıkarıyorum, yediriyorum, içiriyorum, iftarlara gidiyoruz. Şeyma diye bir kızım vardı, hiç unutmam, iftar için bir şeyler aldım getirdim, dedi ki ‘Ay ne hoş hazırladı soframızı Nimet anne.’ Halbuki burada her şeyleri bol, onların muhtaçlıkları sevgi.”
Kimsesiz çocukların sevgiye, şefkate gereksinimi olduğuna dikkati çeken Gürel, “Gelip de burada bir başını okşasa, bir kitap okusa, bahçede elini tutup da yeşillik alanda bir gezse çocuk için en büyük memnunluk. Ben 40 yıldır onlarla çalışıyor üzereyim. Onlar da bana bedel veriyor. Burada bir aile olduk. Beşerler konutta oturacaklarına, gün yapacaklarına buralara gelsinler, bu çocuklarla ilgilensinler.” diye konuştu.
Gürel, kurumda kalan bir çocukla yaşadığı anısını şöyle aktardı:
“Necmiye diye bir kızımız vardı, kreşe gidiyordu. Akşam kreşten geldikten sonra kümede kaç tane çocuk varsa onlara vururdu, dikkati çekmek için elindekileri alırdı. Küme sorumlusu öğretmene ‘Necmiye’yle ben ilgilenebilir miyim?’ diye sordum. Necmiye’ye, ‘Kreşe gittiğinde ne yapmak istiyorsun, orada ne görüyorsun, bana anlatır mısın?’ dedim. ‘Nimet babaanne, çocukları annesi, babası getiriyor. Elinde oyuncağı, bebeği var, biz bu türlü gidiyoruz.’ dedi. Çabucak sonraki gün müdürle görüştüm, kreşe benim götürmek istediğimi söyledim, Necmiye’yi kreşten almaya gittim. Necmiye’yi çağıran öğretmenine, ‘Gelebilir miyim, Nimet annem gelmiş, annem’ dedi. Bugünden sonra o kız nasıl uslu oldu. Önemli olan gönüllülerin içten başlayarak bunu sürdürmesi. Ben günlerce uykusuz kaldım, üzüldüm gerilimden yüzümde sivilceler çıktı. Gelemediğimde bir şeyler yapamadığımda çok etkileniyorum.”
