Tedavi gördüğü hastanede hayatını kaybeden TBMM Başkanvekili ve DEM Parti İstanbul Milletvekili Sırrı Süreyya Önder için Atatürk Kültür Merkezi’nde anma merasimi düzenlendi. Merasime siyasi isimlerin yanı sıra sanat topluluğundan da çok sayıda kişi katıldı.
” BU ADAM BANA YALNIZCA ÖLEREK ACI ÇEKTİREBİLİR DERDİM”
Yoğun iştirakin olduğu anma merasiminde kürsüye çıkan Ceren Başkan, gözyaşları içinde babasına yazdığı mektubu okudu. “Beni duyduğunu biliyorum baba” diyerek mektubu okumaya başlayan Ceren Önder’in mektubunda şu sözler yer aldı:
“Ben ne vakit bir şey yazsam, babamı arayıp telefonda sesli okurdum. Onunla biz tek bir kişi üzereydik, zira güya kendime okur üzere okurdum, onu okurken yanlışlarını görürdüm. Ona geçen hafta bir mektup yazdım. Onu size okumak istiyorum.
Şimdi ona sesli okuyorum. Beni duyduğunu biliyorum baba. Baba, hayatın bütün rengi gitti. Benim bildiğim hayat bitti. Yeni bir hayat başlıyor artık. Ürkütücü bilinmezliklerle dolu. Daha evvel hiç duymadığım bir şeyi senden duyma ihtimalimin kaybolduğu mavrasız.
Kendimi bildim bileli seni kaybetmekten korktum. Bu benim tek kabusum, zaafım, burnumdaki sızı, yutağımdaki yumru, karın ağrımdı. O denli âlâ, o denli benzersizdin ki bu adam bana yalnızca ölerek acı çektirebilir derdim.
“BİR BABAYA GEREKSİNİMİM KALMAYINCAYA KADAR DOYURDUN BENİ”
Gece gece çaldığın kemanın, cümbüşün, udun sesi, bir çırpıda ezberden okuduğun şiirler, günde beş defa ve her birinde güya yeni buluşmuşuz üzere bir heyecanla çıktığımız kahveler, konutlara sığamayışın, kimseye kıyamaman, yeterliliğe üşenmemen, kimseye gücenmemen.
Kalp kırmaktan bile daha çok korkman, birinin onurunu kırmaktan. Baba kalbim kırık diye arardım. Baba grip oldum. Baba öksürüğüm geçmiyor. Baba kedim öldü. Baba aşık oldum. Baba uyku tutmadı.
Ben babalığına çok doydum. Şimdine kadar verdiğin, tek bana değil oğluma ve onun çocuğuna bile kâfi. Bir babaya gereksinimim kalmayıncaya kadar doyurdun beni.
“ONURUNU BESLEYEREK YAŞADIĞIN BU DÜNYADAN GİDİYORSUN”
Ama dostluğuna doyamadım. O dostluğa doyulur mu? Artık öfkelenmek istiyorum. İki hafta sonra Barış Protokolü imzalanacak. Sonra rahatız. Ameliyat da olacağım. İki haftada ne olacak demene kızmak istiyorum. Açlık grevlerine, cezaevlerine, azaplara. Bir tek kendinle ilgilenmeyişine kızmak istiyorum. Yapamıyorum. Bana Kandıra Cezaevinden gönderdiğin bir mektup yüzünden kızamıyorum.
Gidecek yolu olmayan, bir maksadı olmayan fakat daima yanında olan bir babayı sen istemezdin demişsin. Artık gitmek zorunda olmamanı istemez miydim? Doğduğundan beri yoksulluk, mahrumluk ve yetimlikle geçen ömründe sen öfkeni nereye sakladın? Ben hiç görmedim.
Herhalde kalbine. Bir tek bir tek mülk edinmeden ikinci bir kaza almadan, kimseden bir şey istemeden borçsuz ve hürçsüz boğazını değil, onurunu besleyerek yaşadığın bu dünyadan gidiyorsun baba. Giderken sevincimin birazını Can ve Yasin’e bırakarak lakin rengin tamamını alarak sana doyunca sevgi verebildim.
“BİZE SÖYLEDİĞİN SON CÜMLE KULAĞIMI TIRMALIYOR ŞİMDİ”
Her gün söyledim sevdiğimi, doyunca öptüm, kokladım. Artık tüm renklerim de senin olsun. Gerçi sen orada da dostlarını bulursun. Gülten abla nerede? Pervin abla nerede? Artık dinlen turna kuşum. Biz âlâ olacağız. Çocuklara daima seni anlatacağım.
Şakaların, ağzımızda eğreti dursa bile taklit etmeye çalışacağız. İçimde tam tanım edemediğim bir huzur var artık. Artık gayret etmek zorunda olmadığını bilmenin huzuru. Seni ayakta son gördüğümüz gün bize bir poşet portakal ve bir kutu yumurta vermiştin.
Can için hep bir cebinde mandarin, bir cebinde fıstık ezmesi taşımanı, teneke kutulardaki ballara ve dinlenme tesislerine olan özel sevgini hiç unutmayacağım. Seni ayakta gördüğümüz son gün arabana binmeden evvel bize söylediğin son cümle kulağımı tırmalıyor artık.
“HASTANE KORİDORLARINDA BARIŞA BENZERİ BİR ŞEY GÖRDÜM”
‘Can, onun düğününü görmeden gitmeyeceğim.’ Tutmadığın kelamın yoktu. Gittin mi? Barışı görmek istiyordun. Çocukların yetim kalması kalbini parçalıyordu. Sütten de ağzın hiç yanmıyordu.
Bir çeşit barış mıydı bilmiyorum, lakin hastane koridorlarındaki sınıfsız, bayraksız, hüzünlü, umutlu kalabalıkta barışa emsal bir şey gördüm ben. Gözün artta, aklın bizde kalmasın. Bana hoş sesinle okuduğun dizelerle, ‘Biliyorum yağmur yağmaz üst yanlışsız tekrar. Acımaz olur. Silinir, masraf izi bıçağın. Ancak hiçbir rüzgar dolduramaz boş kalan yerini. Bir ömürden ötekine birlikte uçan turnaların yerini gökyüzünde.’ Seninle gurur duyuyorum.”
