Dün medya için değerli bir gündü diyecektim lakin diyemiyorum… Zira 24 Temmuz artık bir mana tabir etmiyor. Eskiler sansürün kaldırılışını kutlardı. 24 Temmuz Basın Bayramı’ydı…
1971 askeri muhtırasıyla basın özgürlüğünün tabanına kibrit suyu döküldü. 12 Eylül darbesiyle sansürün daniskasını gördük, yaşadık.
Basın Bayramı rafa kaldırıldı.
Günümüze gelirsek durum çok farklı… İktidarı fikren destekleyen, iktidarın güzeline giden yazılar kaleme alan, iktidarın çıkarını kollayan medya devri bile geride kaldı…
Bir adım ötesine geçtik. Medyanın kahir ekseriyeti kendini iktidarın modülü sayıyor…
İktidar üzere davranıyor…
İktidarla birebir refleksi gösteriyor…
Bu sebeple bizdeki sorun çok büyük… Alışılmış ki birtakım gazeteler kimi televizyonlar iktidarı destekleyebilir. İktidardaki siyasetçilerle fikirdaş olabilir. Bu pek olağan. Demokratik ülkelerde iktidarı destekleyen yayın organları vardır ancak iktidara karşı duran yayın organları da…
Demokratik ülkelerde iktidarı savunan müellifler vardır lakin iktidarı eleştiren muharrirler da…
Otokratik rejimlerde ise yalnızca iktidarın buyruğunda olan medya vardır. En küçük tenkide yer yoktur. Ülkeyi yönetenlerle gazeteciler (!) ortasında tabiri caizse buyruk komuta ilgisi kurulur…
Bizim üzere otokrasinin basamaklarını yeni çıkmaya başlayan (2017 referandumuyla demokrasiden otokrasiye geçtik) ülkelerde ise sesini çıkaran, halkı meselelerini lisana getiren, tenkit yapmaktan çekinmeyen medya az sayıda da olsa varlığını güç bela korur…
Medyanın büyük kısmı ise muhalefete muhalefet etmeyi vazife edinir. Muhalefeti itibarsızlaştırmak için ellerinden geleni yaparlar… Çünkü iktidar partisi seçimde yenilirse kendilerinin de yenileceğini düşünürler…
İktidar partisi iktidarını kaybederse kendilerinin de iktidarlarını kaybedeceklerini bilirler….
Bu sebeple iktidardan çok iktidarcıdırlar… İktidarın iktidarda kalması için canhıraş çalışırlar. Bırakın eleştiriyi ülkedeki en küçük olumsuzluğu bile görmezden gelirler. Hatta iktidarın mutlak sahibinin olan kişinin kelamlarını bile iktidar ismine sansürlerler…
( Bi parantez açama müsaade verin, örnek vereyim. Erdoğan’ın partisinin Kızılcahamam kampında sarf ettiği ‘AK Parti, MHP, DEM biz en azından üçlü olarak bu yolda birlikte yürümeye karar verdik’ sözleri hem partisinin web sitelerinde hem kendi gazetelerinde sansürlendi)
Kısaca bizdeki sıkıntı medyanın sansüre uğrayıp uğramadığı değil, medyanın iktidarın kesimi olmasıdır…
Dün T24 sitesinde Mine Sögüt’ün Gazeteciliğin gazetecilikle mücadelesi başlıklı yazısından küçük bir alıntıyla yazıya noktayı koyayım:
“Düşünce özgürlüğü ile söz özgürlüğü ortasında çok kısa ve çok güçlü bir bağ vardır. Ve söz özgürlüğü ile haber alma özgürlüğü arasında… Ve haber alma özgürlüğü ile seçme özgürlüğü arasında… Ve seçme özgürlüğü ile protesto etme özgürlüğü arasında…Ve protesto etme özgürlüğü ile hak arama özgürlüğü arasında…
Aslında akla gelebilecek tüm özgürlükler ortasında çok lakin çok kısa ve çok lakin çok güçlü bir bağ vardır.
Bu bağlardan biri koptuğu anda başkaları de teker teker kopmaya başlar.
Niyeti karanlık despot iktidarlar, bu bağları kopartmaya basın özgürlüğünü ortadan kaldırmakla başlar.”
