Eserin, 1827’de Red Barn Cinayetleri olarak bilinen Maria Martin cinayetinden karar giyen William Corder’ın cildine ciltlendiği düşünülüyor. Kitap, Suffolk’taki Bury St Edmunds’daki Moyse’s Hall Müzesi’nde öykünün birinci kopyasıyla birlikte sergileniyor.
Corder, cinayetten bir yıl sonra halkın gözü önünde asıldı ve akabinde parçalanmaya tabi tutuldu. Derisinin bir kısmı, 1930’ların ortasında Bury St. Edmunds’daki Moyse’s Hall Müzesi’ne bağışlanan davasıyla ilgili bir kitabın ciltlenmesinde kullanıldı. Corder’ın sağ kulağıyla birlikte kesilmiş baş derisi de sergileniyor.
Kitabın ikinci kopyası (omurgası ve köşeleri Corder’ın derisiyle kaplı olduğu düşünülüyor) geçen yıl müzenin ofisindeki bir rafta keşfedildi ve şu anda yepyeni kitapla birlikte sergileniyor. İkinci nüshanın ise yaklaşık 20 yıl evvel bağışlandığı sanılıyor.
Batı Suffolk Kurulu’nda miras vazifelisi olan Dan Clarke, kitapların “inanılmaz derecede önemli” tarihi pahaya sahip olduğunu ve birinci kitabın sergilenmesiyle ilgili hiçbir vakit şikayet almadığını söylüyor.
Ancak “Korku Hikayeleri” kitabının muharriri Terry Deary, bunları “iğrenç eserler” olarak nitelendirerek, “Bunlar yakmak isteyeceğim iki kitap” dedi. Müellif, The Guardian’a yaptığı açıklamada, bunun “özellikle hasta” bir eser olduğunu ve “sergilenmemesi gerektiğini” söyledi.
1827’de Suffolk’taki Polstead’de işlenen cinayetin kıssası İngiltere’yi şok etti. Bu yapıttan esinlenerek pek çok sinema, kitap, tiyatro oyunu yaratılmıştır. En yaygın versiyon, Corder’ın Maria Martin ile bağı olduğudur.
Kırmızı Ahır, ismini ana kapının solundaki kırmızı kiremitli çatıdan alıyor. Geriye kalan çatı ise sazla örtüldü.
Corder, evlenmek için Ipswich’e kaçacaklarını söyleyerek lokal bir simge yapı olan Red Barn’da buluşmak istedi. Fakat Corder, Bayan Martin’i vurup ahıra gömdü. Sonunda yakalandı ve 11 Ağustos 1828’de halkın gözü önünde idam edildi. Bedeni parçalandı ve derisinin bir kısmı, yargılanma hikayesini anlatan bir kitabın ciltlenmesinde kullanıldı.
Bu kitap 1933 yılında müzede sergileniyordu, fakat yakın vakitte müze küratörleri müzenin kataloğunu incelerken gözden kaçan ikinci bir kitabın daha olduğunu keşfettiler. Corder’ın diseksiyonunu gerçekleştiren cerrahla yakın bağları olan bir aile tarafından onlarca yıl evvel bağışlanmıştı.
Kitap, ofisteki bir rafta, daha klâsik ciltlerle ciltlenmiş öbür kitapların yanında duruyordu. Corder’ın deri baskısı birinci kitaptan farklı olarak yalnızca kitabın sırtında ve köşelerinde yer alıyor.
BBC’ye nazaran, kitapları insan derisiyle kaplamak , antropodermal kitapçılık olarak biliniyor . 19. yüzyılda kitaplar ekseriyetle idam edilen mahkûmları cezalandırmak yahut hatıra saklamak isteyen cerrahlar tarafından yaratılırdı.
Kitapları on milyonlarca kopya satan Terry Deary’ye nazaran, mahkumiyet dolaylı kanıtlara dayanıyordu ve Corder’ın “çok yanlış anlaşılan bir adam” olduğu düşünülüyordu. Gösterilen ciltli kitaplar “Corder’ın anısına karşı çok saygısız.”
“Asılmaktan daha makus olan şey, öldükten sonra vücutlarının parçalanacağı düşüncesiydi” diye açıklıyor. Oyunculuk da yapan Deary, “Corder’ı canlandırdığım için kendimi hatalı hissediyorum” diyor.
Deary, gelecek yıl çıkması beklenen ve bu tecrübeye dayanan “Aslında Ben Bir Cesedim” isimli bir roman yazdı. Romanda, karakter Corder’ı canlandırıyor ve daha sonra “zavallı adamın ne kadar berbat iftiraya uğradığını” fark ediyor. “Corder’ın prestijini yine tesis etmek istiyorum” diyor.
Daniel Clark’ın tabiriyle, müze “bunu müstehcen bir eser olarak değil, geçmişe açılan bir pencere olarak ele alıyor.” Cinayetle ilgili eşyalar, 18. yüzyıl sonlarında asılı cesetlerin sergilendiği bir kafesin önüne yerleştirilmiş. Clark, stantların bir ortaya gelerek Kanlı Kanun’un (birçok kabahat için mevt cezası getiren yasa) tartışılmasına ve yorumlanmasına imkan sağladığını açıklıyor.
Miras vazifelisi, “Tüm deri ciltli kitapların sergilenmesi gerektiğini düşünüyor muyuz? Bu, olay bazında tartışılacak,” diye ekledi. “Bu durumda, bize bir kabahat cesedinin anatomisini tartışma fırsatı veren canlı ve duygusal bir eser setidir. Rahatsız edici bir kıssa, evet lakin tarihten ders çıkarmak istiyorsak, evvel dürüstçe ve açıkça yüzleşmeliyiz.”
William Corder’ın idamı
Harvard Üniversitesi, Mart 2024’te kütüphanesindeki 19. yüzyıldan kalma bir kitaptan insan derisi cildi, “kitabın kökeninin ve sonraki tarihinin etik tabiatı nedeniyle” kaldırdı. Lakin Moyse’s Hall çalışanı, tıpkı şeyin şu anda birlikte sergilenen kitapların hiçbirine olmayacağı konusunda ısrarcı.
Clark, “Ülke genelindeki her müzede insan kalıntıları görüyoruz” diyor. Müzede çalıştığı 11 yıl boyunca birinci kitapla ilgili tek bir şikayet bile gelmemişti ancak cadılık standının bir modülü olarak teşhir edilen mumyalanmış kedilerle ilgili tasalar vardı.
Miras asistanı Abby Smith, işe başladığı birinci gün kitapları eline aldı ve bunların “gerçek bir kitap gibi” olduğunu söyledi. “İnsan derisiyle sarıldığını insanlara söylemezseniz, anlayacaklarını sanmıyorum” dedi.
