Mourinho gitti, Fenerbahçe, güya boğazına dolanmış ip çözülmüş üzere, hocasız çıktığı birinci maçta Gençlerbirliği’ni 3 golle yendi.
Ama sıkıntı yalnızca goller değildi. Uzun müddettir kısılmış bir nefes açılır üzere, hamle oyuncuları ve kanatlar özgürlüğünü geri kazandı. Üç golün de kanat ataklarından gelmesi, bu rüzgarın birinci işaretiydi.
Mourinho’nun futbolu aslında bir tıp denetim hastalığıydı. “Oyunu merkezde sıkıştır, rakibi oyala, kusursuz savun, fırsatı bekle.”
Evet, disiplinliydi lakin bir o kadar da boğucu. Bir taktik değil, bir pranga üzereydi. Futbolcunun ruhuna zincir, seyircinin heyecanına kelepçe…
Çünkü fazla denetim, insanın da oyunun da ruhunu öldürür. Irmak kanal içine alınsa da sonunda yatağını bulur. Rüzgarı zincire vursanız da bir gün çatıyı söker.
Mourinho’nun gölgesi kalkınca Fenerbahçeli futbolcular özgürlüklerine kavuşup, yine uçmaya başladılar.
Evet, Gençlerbirliği zayıf bir rakipti.
Evet, takım farkı ortadaydı. Ancak birebir Fenerbahçe, Mourinho devrinde bu tıp zayıf ekiplere bile kolay kolay fark atamıyordu.
Oğuz ve İrfan Can’ın yine doğmuş üzere alana yayılması, hamleye kattıkları güç, taraftar için adeta yeni bir bahardı.
Bu iki futbolcuyu geçmiş maçlarda birinci on teğe almamak hangi “Special One” aklın eseriydi?
En Nesyri yalnızca iki gol atmakla kalmadı, alanda basmadık yer bırakmadı.
Yeni transfer genç Nene, hem atletik hem teknik. Alanda bir anda bir kıvılcım üzere parlıyor, çok iş yapacağa benziyor.
Alvarez ise şimdi kadroyla yalnızca iki defa idmana çıkmasına karşın güya yıllardır buradaymış üzere itidalli. Oyunu ağırdan almadan lakin aceleye de kapılmadan, ne yaptığını bilen bir imaj verdi.
Kısacası, Fenerbahçe Ankara’da uzun bir uykudan uyanmış üzereydi. Daima atağı düşünen bir imajı vardı.
Mourinho’nun demir disiplininin gölgesinde kısılmış nefes, nihayet futbolcuların özgür esen rüzgarıyla açıldı.
Sarı Lacivertliler 3-1’lik galibiyetle ulusal maç ortasına umutlu giriyor.
Ufukta hem yeni bir teknik yönetici ve hem yeni transferler var.
Ben yeni teknik yöneticinin rüzgara kilit vurmaya çalışacağına inanmıyorum.
Evet, futbolda taktik disiplin değerlidir. Lakin bu disiplin, futbolcunun yeteneğini boğuyorsa, kağıda yazılmış birkaç çizgiden ibaret kalır; ruhsuz, renksiz…
Mourinho işte tam da böyleydi; “Rüzgârı cam şişeye hapsetmeye çalışan bir büyücü.”
Oysa büyücülük orta çağda kaldı.
Futbolun büyüsü, zincirlerle değil, özgürlükle var olur.
