Bir futbolcu düşünün. Önünde yıl başına 35 milyon euro’luk bir teklif var.
Söz konusu sayı, onu sırf Nijerya’nın değil, Afrika kıtasının en çok kazanan oyuncusu yapacak.
Ama Osimhen bunu reddediyor.
Çünkü bazen susmak bir isyan, gitmemek bir duruştur.
Suudi Arabistan’ın Al Hilal kulübü, Osimhen’e haftalık 650 bin pound önerdi.
Yaklaşık 35 milyon lira.
Bu, gökten para yağan bir çağın “klasik masalı.”
Ama Osimhen bu masala inanmadı.
Çünkü onun gözünde gelecek, sadece banka hesabında büyüyen sıfırlar değil, oynanan futbolun içindeki manayla büyüyor.
Önce Napoli’de, sonra Galatasaray’da lig şampiyonu oldu.
Kariyerinin zirvesinde…
Şimdi önünde Chelsea, Manchester United, Juventus üzere dev kulüplerin teklifleri var.
Ama onlar da öteki bir kusurun pençesinde.
Manchester United, onu “B Planı” olarak görüyor. Bu bile Osimhen’in yüksek profiline bir cins saygısızlık üzere.
Sanki yıldız futbolcular, bir Excel tablosunda stratejiye nazaran yer değiştirilebilecek taşlarmış üzere.
Ama Osimhen bu oyunu da bozmaya aday.
Çünkü o yalnızca fileleri değil, sistemleri de sarsmak istiyor.
Ve Galatasaray.
Bu ihtimal, sadece transfer haberi değil; bir kültürel kıssa, bir meydan okuma olabilir.
Türkiye seçeneği şu soruyu akla getiriyor.
Osimhen bir “şampiyonluk mimarı” olarak bir ekibi tekrar ayağa kaldırmak ister mi?
Eğer karşılığı evetse, Türkiye mesleğinin sonu değil, yeni bir destan başlangıcı olabilir.
Bir yıldız futbolcu, sırf oynadığı kulübe değil, bir kente, bir tarihe, bir kimliğe dokunmak ister bazen.
Osimhen’in transfer gündemi, yalnızca bir oyuncunun geleceği değil, futbolun nereye gittiğiyle ilgili de derin bir işaret fişeği.
Paranın ağır bastığı bir devirde, bir genç adam çıkıyor ve parayı reddediyor.
Çünkü bazen şan, lakin manayla yıkanırsa kalıcı olur.
Ve tahminen de en büyük transfer, kendi geleceğine sahip çıkmaktır.
