Beşiktaş’ta Solskjaer gitti, yerine Sergen Yalçın geldi.
Siyah Beyazlılar son 4 yılda 12 hoca değiştirdi. Bir diğer deyişle, kulübün teknik yöneticilik koltuğu, Atatürk Havalimanı taksi durağından bile daha hareketli. Giren var, çıkan var, hatta birtakımı daha formayı giymeden bavulunu topluyor.
Gelin son 4 yıla bir göz atalım.
2021–22 Sezonu
Sergen Yalçın: Aralık 2021’e kadar misyondaydı; Kasım 2021’de istifa etti.
Önder Karaveli (Geçici): Ocak 2022’de misyona geldi.
2022–23 Sezonu
Valerien Ismael: 2022 yılı başlarında atandı; Ekim 2022’de misyondan alındı.
Şenol Güneş: Ekim 2022’de vazifeye döndü; 2023 yazına kadar vazifede kaldı.
2023–24 Sezonu
Şenol Güneş: Döneme başladı, lakin Ekim 2023’te Lugano mağlubiyeti sonrası istifa etti.
Burak Yılmaz (Geçici): Kısa periyodik süreksiz vazife üstlendi.
Rıza Çalımbay: Kasım 2023’te atandı.
Fernando Santos: Ocak 2024’te vazifeye başladı; Nisan 2024’te vazifeden alındı.
Serdar Topraktepe (Geçici): Nisan 2024–Mayıs 2024 ortasında süreksiz hoca olarak vazife yaptı ve Türkiye Kupası’nı kazandırdı.
2024–25 Sezonu
Giovanni van Bronckhorst: Haziran 2024’te vazifeye geldi; Kasım 2024’te vazifeden alındı.
Serdar Topraktepe (Geçici): Kasım 2024–Ocak 2025 ortasında yeniden süreksiz misyondaydı.
Ole Gunnar Solskjaer Ocak 2025’te atandı; Ağustos 2025 prestijiyle vazifeden alındı.
Son dört yılda tam 12 teknik yönetici. Matematiğe vurduğunuzda neredeyse her 4 ayda bir yeni hoca demek. Dünyada “istikrar” sözünün bu kadar kutsandığı bir oyunda, Beşiktaş’ta kapıların menteşesi bile ısınmış durumda.
Bir düşünün. Avrupa’da hocalar kulüplerin ideolojisini inşa eder. Guardiola, Klopp, Simeone. Galatasaray’da Okan Buruk 3 yıldır vazifede. İsimleri kulüplerin kimliğiyle anılıyor. Beşiktaş’ta ise hocaların ismi bile daha kartvizit basılmadan tarihe karışıyor.
Bu tablo aslında bir idare zaafının yansıması. Başarıyı planla değil, değişimle arayan bir zihniyet. Her makûs sonuçtan sonra taraftarın öfkesi, medyanın manşetleri, yöneticinin de sabırsızlığıyla birleşiyor. Tahlil mü? Çabucak yeni bir hoca. Güya sorun teknik yöneticinin yedek kulübesinde oturuşundan kaynaklanıyor.
Her yeni hoca beraberinde yeni takımını, yeni oyuncu isteklerini, yeni tazminat yüklerini getiriyor. Kulübün kasası her seferinde biraz daha boşalıyor. Meğer asıl kayıp ekonomik değil, kimliksel. Beşiktaş’ın alana çıktığında hangi futbolu oynayacağını kim söyleyebilir? Atak mu, savunma mı, gençlerle tekrar yapılanma mı? Yoksa günü kurtarma mı? Karşılık: Hiçbiri.
Çünkü her biri yarım kalmış projeler.
En acısı da taraftar. Her yeni hocada umutlanan, sonra birkaç ay içinde hayal kırıklığı yaşayan koca bir kitle. Bir mühlet sonra “kim gelirse gelsin fark etmez” noktasına varıyorlar. İşte Beşiktaş’ın en büyük hezimeti de bu. Tribünlerde coşkunun yerini bıkkınlık alıyor.
Beşiktaş’ın çıkışı günü kurtaracak değişimlerde değil, uzun vadeli bir futbol aklına teslim olmaktan geçiyor. Bir futbol ideolojisine, bir plana, bir sabra gereksinim var. Yoksa bu dönen kapı daha çok hoca yutar, geriye de yalnızca tabeladaki sayılar kalır.
Beşiktaş bugün bir ayna tutuyor aslında bize. Futbolumuzun sabırsızlığını, günü birlikçiliğini, kaotik idare anlayışını gösteriyor. Sorun teknik yöneticilerde değil, o kapıyı her seferinde çabukla açıp kapatan zihniyette.
Şimdi, geçmişten ders alıp, Sergen Yalçın’a dört elle sarılmak gerekiyor.
Çünkü Beşiktaş’ın asıl sıkıntısı hoca değil, sabır. Dönen kapıya giren çıkanın haddi hesabı yok. Ancak taraftar biliyor ki, Beşiktaş’ın ruhunu taşıyan hoca öteki. Tribünler de bağırıyor aslında.
“Sergen Yalçın Beşiktaşlı’dır!”
Şimdi sorun, hocayı kaç maçlık değil, kaç yıllık görmek. Yoksa bu dönen kapı döner durur, geriye yalnızca kırık umutlar ve boş tribün sesleri kalır.
