“Hava aydınlanmadan çıkıp, güneş battıktan sonra meskene dönüyorlar. Haftada 36 saat ders görüyorlar. Okula mahkûmiyet bitmeden gençlerin hayata hazırlanması çok zor!”
Bu sözler vakit zaman birebir minvalde görüşlerini duyduğumuz Ulusal Eğitim Bakanı’nın danışmanlarından eğitimci, sosyolog İpek Coşkun Armağan’a ilişkin.
Eğitimin müddeti.. Metodu.. Amaçları yalnızca Türkiye’de değil dünyanın her yerinde tartışma konusu.
Ancak “MAHKUMİYET” diye nitelenmesi herhalde bize mahsus.
Diyor ki hanımefendi:
“Türkiye’de lise eğitim programı da üniversite eğitim programları da ziyadesiyle kalabalık. Haftada 36 saat (en az) derse giren bir gençten yenilikçi olmasını ve eleştirel düşünmesini beklememiz gerçekçi değil. Hele sorumluluk almasını ummamız hiç makul değil. Bu kadar çok sayıda ders ve ders saati insanı lakin hayattan ve gerçeklikten uzaklaştırır. Lise eğitiminde de üniversite eğitiminde de gençler için sadeleşmeye ve eğitimi hayata yakınlaştırmaya gereksinimimiz var. Bu kadar uzun yıllar ve eğitim müddetleri ile hayata ve hatta kendimize yabancılaşmamız işten bile değil.”
Gerçi çocukların daha hava aydınlanmadan meskenden çıkmalarını eleştirmekte haklı. Haklı da, muhatabı Erdoğan’ın kendisi.
Onun dışında sıraladıklarına bakınca; belirli ki her şeyi biliyor bakan danışmanı! Ama yanlış biliyor. Bilim, ideoloji, tartışarak öğrenme ile hayata yabancılaşacağımızı tez edip, “anlamadan ezbere” dayanan dini eğitimi savunanlar kampında vazife yapıyor.
O kampın “sesi” diyebileceğimiz Erdoğan yanlısı medya da isyanı arşa çıkartıyor. Örneğin Türkiye Gazetesi “EĞİTİM ZULÜM OLMASIN” başlığını atıyor.
Zulüm mü!!! 4+4+4 yetmemiş anlaşılan.. Kaç sene daha keserlerse kardır diye sağdan soldan koçbaşları ile gedik açmaya çalışıyorlar.
Köy okulları kapatılıp taşımalı eğitime geçildi.. Bilhassa kız çocukları okuldan alınmaya başlandı. Zati evlilikler de tekrar bilhassa kız çocukları için AKP rejiminde onlu yaşlara inince iş kılıfa geldi.
Devlet Bahçeli nasıl ki Erdoğan’ın yol haritasına bakıp “bu bu türlü olmaz.. anayasayı değiştirip başkanlık getirelim” diye öncü olmuştu.. Nasıl ki tek adam rejiminin yolu açılmıştı.. Artık de hegemonyalarını tesis edip dini asıllara dayalı toplumu yaratabilmek için yol açıyorlar. Aslında çoktandır uyguladıkları bir sistemi yasal / anayasal kılıfa sokmak istiyorlar.
İktidarın küçük lakin tesirli ortaklarından HÜDAPAR’ın Genel Başkanı Yapıcıoğlu da, kendileri açısından kritik kıymetteki bahse “özgürlük aşkıyla” karşımıza şöyle çıkıyor:
“Zorunlu eğitim sistemi kişisel özgürlükleri kısıtlayan bir yapıya sahiptir. Öğrenciler ve veliler, eğitim sürecinde kendi tercihlerine uygun alternatif yolları seçme hakkından büyük ölçüde yoksun bırakılmaktadır. Bu durum, farklı yeteneklere ve ilgi alanlarına sahip bireylerin tıpkı kalıba sokulmasına neden olmakta, alternatif eğitim modellerinin gelişimini de engellemektedir.”
Sırada bir diğer zulmün bertaraf edilmesi var: NAFAKA ZULMÜ!
Tarikatların, cemaatların yıllardır “Kalksın” diye Saray’ın kapısını aşındırdıkları nafaka sorunu nihayet yargı paketine giriyormuş.
ANKA’nın haberine göre
3 yıla kadar süren evliliklerde en fazla 5 yıl nafaka ödenmesi,
3 ila 10 yıl süren evliliklerde en fazla 10 yıl nafaka ödenmesi öngörülüyormuş..
Mevcut sisteme isyan edenler “Birkaç yıllık evlilik için ömür uzunluğu nafaka ödenir mi” diye soruyor.
Haklılar.
Eğer kendi tercihleri bu zaruriliği dayatmasa!
Şunu kastediyorum:
Aileler kızlarını gözleri açılmadan evlensin diye küçücük yaşta gelin ediyor. Zati yetersiz, meslek planlamasından uzak bir eğitimle, “geleceği olmayan diplomayı” bile zar güç almış.. Birden fazla vakit onu da alamamış.. Bilime, çalışmaya değil de nakışa dikişe ve elbette “evliliğe” özendirilmiş kız çocuklarını “gelenek / töre” falan diye para karşılığı veriyor.
Sonra o kız çocukları şimdi 20’lerinde “en az üç çocuk” doğurmuş ve doğal olarak -erkekler de konut hanımı istedikleri için!!- çalışma hayatından fersah fersah uzak bayanlara dönüşüyor.
İstatistiklere bakmayın. Gündüz kuşağı TV programlarını izleyince görüyorsunuz ki, çok genç.. mesela
AKP Çağı’nda dünyaya gelmiş olanları bile “Okumam yazmam yok” diyor.
O kadar yok ki, hangi otobüse bineceğini bile diğerine sormak zorunda kalıyor.
İşte o bayanlar günün birinde şu ya da bu nedenle kendisini evlilik kurumu dışında bulunca ne oluyor pekala?
Aileleri “Sen gel fakat çocuklarına bakamayız” diye dayatıyor mesela.
Ayrıldıkları eşleri, güya o çocuklar sokakta bulunmuş üzere yok sayıyor.
Kadını bu türlü bir durumda bekleyen, hiç kuşkunuz olmasın beş aşağı beş üst tıpkı:
Eğitimsiz, mesleksiz, deneyimsiz bayanlara tek çıkış kapısı olarak BİR ÖBÜR KOCA kalıyor.
Ya da TİKTOK’ta alternatif yolları denemek.
Bu ülkenin kız çocukları köy enstitülerinde hem fen bilimlerini, hem müziği, hem de yemek yapmayı öğrenirdi.
O okulların kapatılmasından bu yana memleketin coğrafyası değil fakat yazgısı değiştirildi. Artık bayan haklarının tabutuna son çiviler çakılıyor.
HÜDA-PAR genel başkanı da cenaze namazı niyetine “bireysel özgürlükten” kelam ediyor.
Ve maalesef, Amerikan Dışişleri Bakanı Rubio’nun, basın toplantısına alnına haç çizmiş halde çıkması dünyanın halini anlatırken, bizim işimizin de ne kadar güç olduğunu gösteriyor!
