Adalet, sırf mahkeme salonlarında aranmaz. Halkın vicdanında, meydanlarda, sandıklarda da tezahür eder. Lakin Türkiye’de kimi kararlar, mahkemelerden değil, kuşkudan, yorumdan ve siyasal aritmetikten türetiliyor. Gaziosmanpaşa Belediyesi’nde yaşanan tam da budur. Yargılanmadan yargılanmış olmak, cezalandırılmadan cezalandırılmış olmak.
31 Mart seçimlerinde Gaziosmanpaşa halkı tercihini yaptı. Oy çokluğuyla CHP’li Hakan Bahçetepe’yi belediye başkanı seçti. Henüz görevde bir yılı yeni doğmuşken, Bahçetepe hakkında bir soruşturma açıldı. 3 Haziran’da gözaltına alındı, akabinde tutuklandı. Ne bir mahkeme kararı vardı, ne bir karar. Hatta ortada iddianame bile yoktu. Lakin “yokluğunda” başlayan yargı süreci, onun sadece hukuk önündeki durumunu değil, siyasi bahtını de mühürledi.
Görevden uzaklaştırılmasının akabinde, 11 Haziran’da belediye meclisi harika toplandı. CHP ve AKP-MHP meclis üyeleri karşı karşıyaydı. AKP’nin adayı Eray Karadeniz, 3. cinste 21 oyla belediye başkanvekilliğine seçildi. Böylelikle CHP’nin kazandığı belediye, hukuken değil lakin siyaseten el değiştirmiş oldu. Sandıkta alınamayan, meclis içi matematikle geri alındı. Siyasi bir darbe.
Şimdi sormak gerek. Bu bir hukuk süreci midir, yoksa siyasi bir mühendislik mi?
Sokrates, yargılandığı mahkemede, “hukukun biçimi değil, ruhu önemlidir” demişti. Bugün Gaziosmanpaşa’da yaşanan, hukukun ruhuna karşı işlenmiş bir sessiz cinayettir. Zira burada cezalandırılan sırf Bahçetepe değil, ona oy veren on binlerce seçmendir. Onların iradesi, bir fezlekeye indirgenmiştir. Hata kuşkusu, halk iradesinden daha güçlü görülmüştür.
Oysa kabahatin kişiselliği, hukukun temel unsurlarındandır. Ve o kişi şimdi sanık bile değil. Mahkeme önüne çıkmadı. Ancak onun yerine, AK Parti’nin yargısız meclis çoğunluğu misyona taşındı. Platon’un “erdemli şehir” ülküsünden geriye, yalnızca çoğunluk eliyle kurulan bir sessizlik kaldı.
Şimdi bir düşünün, Tıpkı şey bir öteki ilçede, bilakis yaşansaydı, tıpkı refleks, birebir sessizlik gösterilir miydi?
Belli ki Türkiye’de birtakım iradeler kutsal, kimileri ise sorgulanabilir. Kimi seçilmişler korunur, kimileri gözden kolay kolay düşürülür. Ve bu ikili standardın ismi da “hukuk” olur.
Oysa Aristoteles’in dediği üzere.
“Adalet, bir toplumun tertibidir. O bozulursa, toplum kalabalığa dönüşür.”
Gaziosmanpaşa’da bozulan yalnızca bir başkanlık değil, bir halkın iradesine duyulan inanç duygusudur. Yarın bir diğer ilçede, bir öbür kazananın başına birebir şey geldiğinde, bu günkü sessizlik çığlığa dönebilir. Lakin iş işten geçmiş olur.
