Mustafa Kemal Erdemol
İran -İsrail çatışması bizde de şuur altımızda kalan ne varsa dökülmesine yol açtı. Azımsanmayacak bir kesimde önemli bir İran nefreti olduğunu gördük. Mezhepçilerde alışığız buna ancak laiğinde, Kemalistinde, liberalinde, “solcu”sunda ortak bir nefret olduğunu görmek şaşırtan oldu. İran’a yönelik, kimi haklılık hisseleri da olan büyük öfke, bu çatışmada açıkça İsrail yanlısı tavır almalara dönüştü. Rejimin bayanlara, gençlere katı tavrı, cezalandırmadaki vahşeti elbette görmezden gelinemez. Hasebiyle halkın mollalar rejimini, kendi iradesiyle devirme çabasına itiraz edilemez.
Ancak İran ile İsrail ortasında yaşanan son çatışmayı mollalar rejiminin devrilmesi için bir fırsat üzere görmeye gelince iş değişir. Zira, haklı üzere görünen nedenlerle İran’ın İsrail karşısında kaybetmesini istemek İsrail’in yayılmacı, toprak istilacısı tavrına dayanak vermek olur. İsrail dini temelli bu tavrını genişleme, kademeli yerleşim inşası, askeri hareketler ile siyasi hareketler yoluyla sürdürüyor yıllardır. Üstelik bunu yaparken genişlemenin Yahudi kimliği için gerekli olduğunu savunuyor, dini temelleri temel alıyor. Karşımızda laik görünümlü etno-dinci bir devlet var yani. İran’la ufak tefek farklıklarına karşın o da bir din devleti.
İran, İsrail’in yayılmacı siyasetlerini engelleyebilecek bir ülke değil, kendi toprakları tehlikede olmadığı için bu hususta İsrail’le kapışmasına da gerek yok. Fakat İsrail’in yayılmaya, ele geçirmeye çalıştığı bölgelerdeki kimi kümelerin destekçisi olması İran’ı İsrail için tehlikeli kılıyor. Yani problem İran’ın nükleer silah yapıyor oluşu değil. Nükleer silah yapmasa da İsrail’in gayesinde olacaktı aslında.
Mollalar rejimi İsrail karşısında kaybettiğinde bu Büyük İsrail’in kurulması için büyük bir adım olacak. Zira Büyük İsrail kavramı, günümüz İsrail’inin milletlerarası alanda tanınan hudutlarının çok ötesini hedefliyor. Kökleri tarihi anlatılara, Yahudi kutsal kitabındaki vaatlere dayanan bu fikir, “Nil Irmağı’ndan Fırat’a kadar” sloganı ile vurgulanır. Ki bu slogan İsrail Parlamentosu Knesset’in bir duvarına da yazılıdır. Sloganda hedeflenen Batı Şeria, Doğu Kudüs, Gazze Şeridi, Lübnan’ın birtakım bölgeleri, Suriye ile Ürdün’dür. Bu yüzden İsrail güvenliği tehlikede olmasa da, Büyük İsrail siyasetine karşı çıkan herkese saldırıyor.
İran’a din devleti diye karşı çıkılıyorsa, İsrail’in de bir din devleti olduğu unutulmamalı. Elbette İran’daki üzere toplumda dini bir baskı yok ancak dış siyasetini bile dinin yönettiği bir ülke olduğu akıldan çıkarılmamalı. Büyük İsrail fikrinin temellerini Yaratılış 15:18 ile Tesniye 11:24 üzere İncil metinleri oluşturur. Bu metinler Yahudi halkına verilen ilahi vaatlerin ispatı olarak gösterilmiş, böylelikle ele geçirilmek istenen topraklar üzerinde dini, ahlaki bir hak argüman edilmiştir. Din devletine karşı olunacaksa İran ya da İsrail’e tıpkı anda karşı çıkılmalı.
İsrail’in günümüze kadar yaptığı güvenlik gerekçeli akınların haddi hesabı yok. Kendi halkına kan kusturan İran rejimi ne bölgeye ne de bir öteki coğrafyaya taarruzlar düzenlemiş değil. Bakın, Silahlı Çatışma Pozisyon ve Olay Dataları Projesi, İsrail’in 7 Ekim Hamas ataklarından bu yana Lübnan’a, Suriye’ye, Yemen’e, işgal altındaki Filistin topraklarına tam 17.081 hava saldırısının yanısıra topçu/drone/füze atakları düzenlediğini açıkladı. Bu bölgelerde binlerce uzaktan patlayıcı, mülk tahribatı olayından da sorumlu olan İsrail tıpkı müddette Lübnan’a 6544, Suriye’ye de 144 akın gerçekleştirdi
Bu akınların birçok Filistin topraklarında bilhassa Gazze’de gerçekleşti. Burada kaydedilen 10.389 taarruz, toplam İsrail ataklarının yüzde 60’ından fazlasını oluşturuyor. İran’dan İsrail’e ne bir hava harekatı yapıldı, ne bir casus sızması oldu, ne de İsrailli bilim insanları öldürüldü. Halbuki bunların tümü İsrail tarafından İran’da yapıldı. İran mı tehlikeli yoksa İsrail mi sorusunun karşılığı buna bakılarak da verilebilir.
İsrail’in topraklarını elinden aldığı Filistinlilere yıllardır mevt yağdırışını yargıya nihayet taşıyan müslüman bir ülke değil Güney Afrika oldu bilindiği üzere. Güney Afrika Lahey Milletlerarası Adalet Divanı’nda İsrail’e karşı bir dava açarak onu Gazze’deki Filistinlilere karşı soykırım cürmü işlemekle suçladı. Kullanımı konusunda ortak bir tavrın olmadığı Soykırım tarifini İsrail için ileri sürmek pek de yanlış değil. Birden teğe olan bir soykırımdan sözedilmiyor, yıllara dayanan bir kırımdır kelamı edilen. Bu soykırımın şiddetinin kökleri derindir, eskidir.
İsrail, 1948’de topraklarından kovduğu Filistinli mültecilerin tekrar yurtlarına dönmelerini kabul etmemiştir örneğin. Çarpıcı bir tarihi olayı nakledelim. 1949 yılında İsrail’in Washington Büyükelçisi Eliahu Elath Beyrut’ta bulunan yardım kuruluşu AFSC’nin Don Stevenson isimli irtibat vazifelisi ile bir ortaya geldiğinde ona “eğer İsrail tüm mültecileri geri alırsa intihar etmiş olur” der. Meğer 194 sayılı BM Genel Heyet Kararı, yeni İsrail devletine “evlerine dönmek ve komşularıyla barış içinde yaşamak isteyen mültecilere… mümkün olan en erken tarihte bunu yapmalarına” müsaade vermesi davetinde bulunmuştu. Daha İsrail için “nükleer tehlike İran” sıkıntısı falan da yoktur ortada. Hamas yoktur, Hizbullah, Ensarullah Hareketi yoktur. Lakin İsrail’in o vakitten beri topraklara el koyma, bununla yetinmeyip genişleme uğraşları vardır. Yaklaşık seksen yıldır bölgede huzursuzluğun kaynağı olmuş bir din devleti olan İsrail hala birebirdir. Elçinin mültecileri geri almanın İsrail için “intihar” manasına geleceği tarafındaki açıklaması, 1948’den bu yana uygulanan İsrail şiddetinin köklerine ulaşmak için kıymetlidir. Yahudi azınlığa çoğunluk olan Filistinlilerin topraklarını vermek için Filistinlilerin etnik olarak temizlenmesi gerektiğinin işaretiydi elçinin kelamları.
Nasıl yayıldı İsrail pekala? Bakalım;
1947 yılında Museviler, bölünmüş Yahudi devleti için önerilen bölgede nüfusun sırf küçük bir kısmını oluşturuyordu. Ayrıyeten bu bölgedeki toprakların yüzde 7’sinden daha azına sahiptiler. Nüfusun sırasıyla yaklaşık yüzde 30, yüzde 1’ini oluşturdukları önerilen devletin hem kuzey hem de güney bölümlerinde açıkça demografik manada azınlıktılar. Yahudi nüfusu yalnızca önerilen devletin orta kıyı kesitinde çoğunluktaydı, fakat orada bile Yahudi nüfusunun yüzde 65’i Tel Aviv ile Hayfa kentinde yaşıyordu, yani Filistinliler yeni Yahudi devleti için ayrılan alanın neredeyse tamamında çoğunluktaydı. Bugünkü hale bakın, açın en yeni haritaları ya da bulun toplumsal arama motorlarında, Filistinlinin sıkıştırıldığı alanı, kalan nüfusunu görün.
Elbette asla desteklemeyelim ancak Hamas’ın sivilleri de öldürdüğü 7 Ekim akınlarının nedenlerini de anlamaya uğraş gösterelim. 80 yıldır yurdundan kovulmuş, binlercesi öldürülmüş Filistinliye öbür deva mi bırakılmıştır? Daha yakın sayılacak bir tarihte Oslo Anlaşmaları’nda verdiği kelamı tutmayan bir İsrail var ortada. BM’nin tekraren aleyhinde karar çıkardığı bir İsrail.
İsrail’in devlet siyaseti haline gelen toprak genişletme vizyonunu görme, lakin İran, İsrail’e karşı yenilsin de. İran’ın düşmanı tahminen İsrail’dir lakin İsrail’in düşmanı yayılmasına pürüz çıkaran Surşye’ydi, hala Lübnan’dır, Mısır’dır, Pakistan’dır, Afganistan’dır, nihayet İran’dır, gelecekte de tahminen Türkiye’dir. Kiminde var lakin sorun nükleer silah tehlikesi değildir İsrail için. 1967 savaşında İran’da ya da gibisi bölge ülkelerinde nükleer mi vardı?
Dinci molla rejimi devrilsin de dinci İsrail’e ne yapalım? Takviye mi verelim? 1996 yılında Kudüs’te düzenlenen Üçüncü Memleketler arası Siyonist Kongresi’nde “Yaradanın milletleri dağıtışına nazaran, İsrail Toprakları Yahudi Halkına İlah tarafından ebedi bir antlaşmayla sonsuza kadar sahip olunacak bir mülk olarak verilmiştir. Yahudi Halkı, Museviye, Samiriye, Gazze ve Golan da dahil olmak üzere bu topraklara sahip olma ve orada yaşama konusunda mutlak hakka sahiptir” sözleri için söyleyecek lafı yok mu kimsenin?
İran terslerinin yoktur lakin söyleyecek lafı olanlar var olağan. Yahudi halkının büyük barışçıları, aydınları, parlamentosunda komünistleri var. O fanatik dediğimiz, Filistin yanlısı ortodoks Musevileri var. İsrail’in din temelli yayılmacılığına birinci dikkat çeken, bunun büyük tehlike olduğunu tüm dünyaya duyuran Musevilerin onuru Michel Chossudovsky ile Israel Shahak üzere entelektüelleri var.
İran yenilsin rejim devrilsin demek, uzun bir sinemanın son karesine bakıp ahkam kesmek demektir. Sineması baştan izlese kişi o vakit ne söyleyeceğini de bilir.
Sıra Türkiye’ye geldiğinde “İran’ı dövdürtmeyecektik” demenin yararı da olmaz.
