Mersin’in Anamur ilçesi Saray Mahallesi’nde 28 Temmuz günü gece saatlerinde iş hanının içerisinde yüksekten düşen 12 yaşındaki Eyüp Can Güner‘in hareketsiz yattığını görenler, 112 Acil Davet Merkezi’ne haber verdi. İhbarla olay yerine polis ve sıhhat grupları sevk edildi. Gruplar, Güner’in hayatını kaybettiğini belirledi. Otopsinin akabinde ailesine teslim edilen Eyüp Can Güner‘in cenazesi, toprağa verildi.
“EMEKLİYİM FAKAT YETMİYORDU OĞLUM DA TAKVİYE OLMAK İSTEDİ”
Evrensel’den Aksiyon Nazlıer’e konuşan Baba İbrahim Can, “Eyüp benim öz oğlum değil, ikinci eşimin çocuğuydu. 9 aylıktı ben annesiyle evlenince. O günden beri ben büyüttüm, ben baktım. Emekliyim lakin yetmiyor. 16 bin lira maaşla ne yapabilirim? Hâlâ çalışıyorum. Oğlum da takviye olmak istedi. Arkadaşım bir dönerci dükkanı açmıştı, ‘Abi bana bir çocuk lazım’ dedi. ‘Tamam’ dedim. Nereden bilecektim ki bu türlü bir şey olacağını” dedi.
SORU İŞARETLERİNE DİKKAT ÇEKTİ
Kamera kayıtlarında ses olmadığını belirten Can, “Ne konuşuyor anlaşılmıyor. Gel buraya gibisine işarette bulunuyor. Artık küfürlü mü konuşuyor, ‘Gel buraya’ mı diyor, onu tam olarak bilmiyorum. Bayağı bir ara açılıyor ortalarında. Vuran çocuk ayağındaki terliği çıkartıyor, bunun peşine süratli bir biçimde koşuyor. Bu da artık daima dehşetle mı, panikle mi, orada çok eski bir pasaj var, pasajın girişinden giriyor, öteki bir imaj yok esasen. Esasen sonra çocuğu meyyit buluyorlar” dedi.
‘VÜCUDUNDA KESİKLER VARDI’
Baba Can, oğlunun bedeninde gördüğü kesiklere dikkat çekerek, olayın sıradan bir düşme hadisesi olmadığını düşündüklerini söz etti. Savcılığın Eyüp Can’ın bedenindeki kesi izlerinin bıçak izi olmadığı tarafında değerlendirdiğini fakat birinci müdahalede hekimin ‘bıçak darbesi de olabilir’ diye konuştu. Otopsi raporunu beklediklerini söyleyen Can, “Adli tıptan gelecek sonuçları bekliyoruz. Burada bir ay, bir buçuk ay falan bulur diyorlar” dedi.
‘OKUL MASRAFLARI İÇİN ÇALIŞMAK İSTEDİ’
Baba İbrahim Can emekli, lakin geçinemediği için bir gazinoda piyanistlik yapıyor. Anlattığı tablo, yalnızca bir ailenin değil milyonlarca fakir hanenin öyküsü:
“Şimdi soracaksınız bu çocuk bu yaşta neden çalışıyor. Emekliyim, hâlâ çalışıyorum. 16 bin 800 lira maaşla geçinilir mi? Kiraya 10 bin lira veriyorum. Eyüp de bunu görüyordu, okul masraflarını çıkarmak için çalışmak istedi. Başta karşı çıktım endüstride çalışmak istedi. Sanayi bize uzak. E5’ten geçmen lazım dedim, gidemezsin, bisikletle olmaz dedim.”
Kısa müddet sonra, babasının bir arkadaşı dönerci dükkanı açtı. Ağır dönemdi, yazlık bölgede gece dönercilik yaygındı. Baba Can, “Arkadaşım dedi ki ‘Abi senin oğlandan birini ver, elim ayağım olur. Masalara baksın, kül tablası değiştirsin, harçlığını da veririm’ dedi. Tamam dedim ancak bir kuralla: Kendin alacaksın, kendin getireceksin. Getirip götürüyordu. Gece 12–1 üzere işi bitiyordu. Bir gün ‘Gelmek istemiyorum’ dedi. ‘Niye oğlum?’ dedim. ‘Baba tam müşteri saati oluyor, bahşiş veriyorlar, para biriktiriyorum. Kendi kıyafetimi, ayakkabımı alıyorum’ dedi. Okul masraflarını kendisi çıkarıyordu. Kendine üst baş alınca bize takviye olunca keyifli oluyordu.”
NE ÖĞRETMEN SORDU NE DE İLÇE ULUSAL EĞİTİM
Eyüp Can kağıt üzerinde bir öğrenciydi. 7. sınıfa geçecekti. Baba anlatıyor: “Beşinci sınıfta dersleri hoştu. Ancak altıncı sınıfta büsbütün koptu. Okuldan soğudu. Gitmemeye başladı.” Aylarca okula gitmeyen bir Eyüp’ü ne öğretmen sordu, ne rehberlik servisi? Ne İlçe Ulusal Eğitim ne de toplumsal hizmetler…
