Türkiye Futbol Federasyonu Başkanı seçildiğinden bu yana İbrahim Hacıosmanoğlu çok eleştirildi. Ben de eleştirdim vakit zaman.
Uygulamaları, konuşmaları… Vazifelere getirdiği isimleri seçimi… Bunun üzereydi nedenleri.
Ama bu kere alkışlıyorum.
Bana nazaran en isabetli kararını aldı.
Mehmet Ali Yılmaz’ın ismini Üstün Lig’i verdi.
Açıklama şöyleydi:
“Türkiye Futbol Federasyonu Yönetim Kurulu yaptığı değerlendirmede, Üstün Lig’in Türk futboluna unutulmaz katkılarda bulunan futbol adamları ve eski ulusal futbolcuların anısına düzenlenmesi uygulaması kapsamında, kalan haftaların “2025-2026 Trendyol Süper Lig Mehmet Ali Yılmaz Sezonu” olarak oynatılmasına karar vermiştir.
Türk sporuna çok değerli katkılarda bulunan Mehmet Ali Yılmaz, milletvekilliğinin yanı sıra Gençlik ve Spor Bakanı olarak da ülkemize hizmet etmişti. İki hükümet periyodunda Gençlik ve Spor Bakanlığı yapan Yılmaz, Türkiye Futbol Federasyonu’nun özerk bir yapıya kavuşmasında büyük rol oynamış, futbolda havuz sistemini düzenleyen şahıslardan biri olmuştu.
Trabzonspor’da üç devir başkanlık yaparak kulüpte en uzun mühlet bu misyonu üstlenen isim olan Yılmaz, Onursal Başkanlığa da seçilmişti. Mehmet Ali Yılmaz’ın başkanlığı devrinde Trabzonspor 1’er kere Cumhurbaşkanlığı Kupası, Lig Şampiyonluğu, Türkiye Kupası ve Başbakanlık Kupası kazandı.
Merhum Mehmet Ali Yılmaz’a bir sefer daha Allah’tan rahmet, ailesi, yakınları, sevenleri ve başta Trabzonspor olmak üzere tüm spor topluluğuna başsağlığı dileriz.”
ÖLÜMSÜZ ADAM
Peki kimdir Mehmet Ali Yılmaz?
Tanıyan tanıyor da… Tanımayanlar için anlatayım biraz.
Ben kendisini 1986 yılında tanıdım. Milliyet gazetesinden geçtiğim Güneş gazetesinin sahibiydi. Tıpkı vakitte Trabzonspor Kulübü’nün de lideri.
O yıllarda genç bir patrondu lakin işverenden çok “baba” üzere davrandığını gördüm çalışanlarına.
Zor duruma düşenin maddi manevi yanındaydı.
Bir aile ortamı yaratmaya çalışıyordu.
Yemek yemese bile çabucak hemen her öğle yemekhaneye çıkar, önüne tabldot tepsini alır, otururdu. Bu “Bir sıkıntısı olan çalışan beni görsün, anlatsın” demekti.
Rahatsızlanan, ameliyat olması gereken çalışanını tüm masraflarını karşılayarak Avrupa’ya ya da ABD’ye ameliyata yolladığını gördüm.
Darda olanın imdadına (karşılık beklemeden) yetiştiğine şahit oldum.
Daha neler neler!
O devirlerde Türkiye’nin en kıymetli iş adamlarındandı.
Yıllarca ülkenin vergi sıralamasında 1 numara olmuştu. Şimdikiler üzere ismini gizlemek yerine bunun gururunu yaşadığını, gözlerinin içinin parladığını biliyorum.
Her canlı vefatı tadar. Erken de olsa o da göç etti bu dünyadan.
Ama benim için “Ölümüsüz adamlar” ortasındaki yerini alıp da gitti fakat.
Benim için büyük bir şok oldu bu!
Hayatını kaybettiği 24 Nisan 2024’ten 2 gün evvel telefonla görüşmüştüm.
– Evlat, dedi; cuma günü bana konuta gel. Belimden bir rahatsızlığım var. O nedenle şirkete (Tek Arka Sefaköy) gidemiyorum. Meskene gel de sohbet edelim. Seninle konuşacaklarım var.
– Elbette, karşılığını verdim; cuma günü arar, söyleyeceğiniz saatte gelirim!
Ne acı ki o cuma günü cenaze merasimine katıldım.
O son konuşmamızmış oysaki; kulaklarımdaki sesini hala unutamadım.
SPOR İÇİN NE YAPTI?
Mehmet Ali Yılmaz, başarılı iş adamlığının yanı sıra büyük bir spor adamıydı.
Trabzonspor Başkanı olduğu dönemlerde bile öbür kulüplerin daima yanında oldu.
Birleştiriciydi. Genç olmasına karşın kelamı dinlenendi. Anadolu kulüplerinin hamisi, büyük kulüplerin de önderi!
Gerginliklerde, kritik periyotlarda başı çeker; bir telefonla liderleri toplar, ortamı sakinleştirirdi.
Diğer kulüplere nasıl yardımcı olduğunu bir örnekle anlatayım size. Bunu başkanlığından ve bakanlığından yıllar sonra bana anlatmıştı, ben de Süleyman Seba Eski Dostlar Anılar kitabında yer vermiştim. Kendi ağzından aktarıyorum:
*
Süleyman Seba o denli bir adamdı ki… Kaliteli, mert, dürüst. Onu tanım etmek o denli kolay değil. Bu türlü nadide bir karakter güç bulunur.
Kendisiyle iki kulüp başkanı olarak rakiptik ama nerede? Sahada! Saha dışında çok yeterli birer dosttuk. Karşılıklı çok düzgün bağlantılarımız oldu.
Ben onu lider olmasından da evvel tanıdım; yani 1984’ten de evvel… O vakit Tuzla’daki ofisimdeydim. Harp Okulunu yapıyorduk. Bir arkadaşımla geldi. Orada tanıştık, sohbet ettik. Kısa müddette ahbap olduk kendisiyle, dostluk kurduk. O yıllarda benim avukatım olan Erdoğan Tuncer aracılık etti bu tanışmaya. Erdoğan Tuncer de Beşiktaş kongre üyesiydi.
Sonra Beşiktaş’a lider adayı oldu. Hilton’du sanıyorum, bir resepsiyon verdi. Ben de takviye oldum kendisine… Hatta o resepsiyona da katıldım. Ali Şen de geldi; Fenerbahçe lideriydi o sırada. Hiç unutmam; Ali Şen’le Osman’ın (Denizci) transfer pazarlığını orada yapmıştım.
O resepsiyondan evvel, resepsiyonda ve sonrasında daima Seba’ya dayanak oldum, yanında durdum. Beşiktaş tarihinde birinci kere resepsiyon veriyordu bir seçimden evvel… Sanıyorum kongrede Mehmet Üstünkaya’yı geçip lider olmasında o resepsiyonun da hissesi olmuştur.
Beşiktaş kongresini kazanınca merhum Mehmet Üstünkaya çok bozuldu. Başkanlığı kaybetmeyi beklemiyordu. Sonra ne yapmış; gitmiş kulübün bütün gelirlerine temlik koydurtmuş.
Düşünsenize, yeni lider oluyorsun, hiç gelir yok. Hepsi temlikli. Süleyman bey zati devlet memuru işadamı değil. Kaynak bulması çok sıkıntı.
1984 yılında kongreden çabucak sonra o yıllarda sahibi olduğum Güneş Gazetesi’ne geldiler Erdoğan Tuncer’le birlikte…
Kendisini kutladım;
– İyi olsun lider, dedim.
– Sorma, dedi; pek güzel olmadı galiba!
– Ne oldu ki?
– Kulübün bütün gelirlerine temlik koyuldu.
– Ne kadar borç var?
– !!!
– Ne kadarsa ne kadar! Merak etme, hallederiz.
Bu konuşma geçti ortamızda. Hallettim de… Bütün temlikleri kaldırttım. Nefes aldı, olağan işine devam etti.
Süleyman bey benim için öbür bir kulübün, rakibin başkanı değildi, o benim için çok değerli, çok kıymetli bir dosttu. Dostumun yanında olmayacaktım da kimin yanında olacaktım?
Süleyman beyefendiyle ondan sonra çok alışverişimiz oldu. Birbirimizi hiç kırmadık.
O yıllarda kulüplerin bugünkü üzere gelirleri yoktu. Bu türlü maç yayınlarından bilmem kaç milyon euro, tribünden şu kadar euro gelmiyordu. Ya sen lider olarak birden fazla şeyi kendin karşılıyordun, ya da bir yerlerden kaynak buluyordun.
Elbette ki Süleyman bey acil olduğu vakit kaynak bulmakta zorlanıyordu. Ne vakit beni arasa daima yanında oldum. Kelamına çok güvenilen bir insandı o. Şu tarihte şu olacak dediği vakit o tarihte o kesinlikle olurdu.
İzmir’de bir maçımız vardı; Türkiye Kupası finalinde Beşiktaş’la oynayacaktık. Hepimiz İzmir’deydik. TRT maçı yayınlamak istiyordu ancak teklif ettikleri parayı düşük buluyorduk. Süleyman bey zati hiç kabul etmiyordu.
Rahmetli Kenan Onuk geldi, TRT’nin müdürüydü o vakitler. Çok da efendi insan. O denli dedi, bu türlü dedi, yayın için beni ikna etti. “Tamam” dedim, “Veriyorsunuz maçı!”
Şaşırdı. “Süleyman beyefendiye sormayacak mıyız?” dedi. “Sen merak etme” dedim ben de.
Gittim kendisine söyledim. “Sen müsaade verdikten sonra tamam” dedi; o kadar dosttuk yani. Birbirimizi hiç kırmadık. O maçtan evvel de İzmir’de girdik kolkola birlikte yemek yedik.
O seviyesini daima korudu.
Bakanlığım devrinde Ankara’ya geldi, ziyaretime. İsteyeceğini söylemezdi kolay kolay. Yeşilköy’de bir tesis işi vardı, Fulya’yla ilgili istekleri oldu. Hepsini hallettik elbette ki.
Düşünsenize Beşiktaş Kulübü’ne Süleyman beyefendiden evvel kimse çivi çakmamış. O kısıtlı imkanlarla büyük işler başardı.
Yıllar ne çabuk geçiyor. Yıl 1999’du sanırım. Gaziantepspor’dan İbrahim’i (Üzülmez) alacaktım Trabzonspor’a. Neredeyse anlaşmıştım da kulübüyle.
Sonra öğrendim ki Süleyman bey benden evvel istemiş. Hatta çocukla da anlaşmış üzere… Telefonla da aradı beni. Bıraktım alışılmış ki çabucak.
Bir de… Bir gün Recep (Çetin) vardı. Süleyman bey bir gün konutuma gelmişti ziyarete. Dedim ki; “Recep’i bana ver.” Düşünmedi bile, “Hayırlı olsun” dedi.
Para pul konuşmadık bile. Zira bedelini vereceğimi bilirdi. O bana güvenirdi, ben de ona. O denli entrika, geriden dolanma… Yoktu o denli işlerimiz.
İhsan Coşkun var; Beşiktaş’ın stadında… Hastalığından evvel onunla birlikte bana geldi konuta… Birbirimize sarıldık, uzun uzun sohbet ettik. Giderken bana;
– Haydi gel, dedi; Beşiktaş’a gidelim de rakı içelim!
– Sonra gidelim, dedim; söz!
O rakıyı içemedik maalesef.
Sonra hastalandı… Uzun tedavi devri geçirdi. Sonunda da göçtü gitti ortamızdan.
Zaman vakit o gün geliyor aklıma. “Keşke” diyorum, “Girseydim çabucak o anda koluna. Haydi gidiyoruz Beşiktaş’a” deseydim! Pişmanlığım büyük, çok büyük.
Türkiye büyük bir adamı, Beşiktaş büyük bir başkanı ve sembolünü kaybetti. Ben ise can dostumu kaybettim. Bu türlü bir dostu bir daha nasıl bulabilirim?
*
Süleyman ağabeyden sonra o da gitti sonsuzluğa.
Sanıyorum ve diliyorum ki gökyüzünde bir yerlerde buluşmuşlardır kesinlikle.
Ben Süleyman Seba örneği verdim lakin… Mehmet Ali Yılmaz’ın Galatasaray’la da Fenerbahçe’yle de, öteki kulüplerle de bağları çok uygundu.
Ali Şen’le, Faruk Süren’le tekraren bir ortaya geldiklerini, meselelere tahlil aradıklarını biliyorum.
Yaptıkları centilmenlik mutabakatlarını da.
Bakanlığı devrinde de koştu her vakit yardımlarına.
Federasyonun açıklamasında var. Onun için tekrara girmedim. Türk futbolunun özerkleşmesi, naklen yayınlara havuz sisteminin getirilip, o devirde kulüplerin karlarının artırılması onu yapıtıdır.
24 Nisan 2024 günü cenazesinde Marmara İlahiyat Cami’nin avlusunda onu uğurlayanların alana sığmamasının nedeni budur işte.
Şimdi Karacaahmet’te sonsuzluk uykusunda büyük lider.
Ama benim üzere çok insanın kalbinde yaşıyor hala.
İnsanlar doğar, büyür, yaşar, ölür.
Kimi silinip sarfiyat bu dünyadan.
Kimi silinmeyecek iz bırakır gerisinden.
Mehmet Ali Yılmaz iz bırakanlardandır.
Unutulmayacak olması da işte bundandır.
Büyük usta Cahit Sıtkı’nın dediği üzere:
Kabrime çiçek getirenlere gülerim;
Gafil şahıslarmış şu beşerler vesselam;
Bilmezler ki bu kabirle yoktur alakam;
Ben o çiçeklerdeyim, ben o çiçeklerim.
