15 yıl şampiyonluk görmeyen Beşiktaşlılar neslindenim ben.
Ama her geçen yıl sevdam eksilmedi, daha da arttı.
Çocukluktan Beşiktaşlıyım yani.
Ankara’da oturuyorduk o yıllarda; Aydınlıkevler’de.
Küçük konutumuzun bana ilişkin köşesinde bir Beşiktaş posteri asılıydı. Bir yanında Vedat Okyar’ın, öteki yanında da Zekeriya Alp’in fotoğrafları yer alıyordu.
Bir gün merhum babam;
– Kim bunlar oğlum, asmışsın fotoğraflarını, deyince karşılık vermiştim:
– Adam bunlar baba. Bak şu Vedat, şu da Zekeriya. Beşiktaşlı adamlar.
Yıllar sonra İstanbul’a taşınıp, Milliyet gazetesinin genç bir çalışanı olunca… Ne keyifli ki Rabbim bana onlarla tanışma erdemini bahşetti.
Zekeriya abiyi de Vedat abiyi de yakından tanıma fırsatı buldum.
Çocukluktan yanılmamıştım, gerçekten de ikisi de ADAMDI.
Birlikte çalıştık. Onların yazılarını daktiloya almam benim için büyük zevkti.
Zekeriya abi sağ… İlahım uzun ömürler versin. Hala bir beyefendi, hala adam üzere adam.
Vedat abi ise ölümsüzler ortasındaki yerini aldı çoktan; beni anılarıyla baş başa bıraktı. Kendisizliğine mahkum edeli bizi 16 yıl olmuş.
Onlarla yaşadıklarım vakit zaman bir sinema şeridi üzere geçer sarfiyat gözümün önünden.
Mesela Vedat abinin anlattığını bir olayı aktarayım size. “Bir Beşiktaşlı nasıl olmalı?” sorusunun yanıtı da var içinde. Vedat abinin ağzından anlatıyorum:
“Rakip ekipten biri, ismini anmayacağım artık. Daima vuruyor bana dan dan. Hele bir adedinde canım o kadar yandı ki; ağzımdan küfürlü bir laf çıktı. Etmemeliydim lakin ettim işte. O arkadaş çabucak koştu hakeme, hocam bana küfür etti diye şikayet etti.
Doğan hoca (Babacan) babacan bir adamdı, yanıma geldi. Ettin mi, diye sordu. Ettim, dedim. Kırmızı kartını çıkardı, attı beni. Soyunma odasına giderken grup arkadaşlarımdan ne diye küfür ettiğini söylüyorsun diyenler oldu. Ne yani, üstümde Beşiktaş forması varken palavra mı söyleyecektim?”
Çok günler, sabahın olmasını hiç istemediğim geceler geçirdik Vedat ağabeyle.
En hoş rakı içen adamlardandı, karşısına tekraren oturmak benim için ne büyük talihti.
Seni unutmayan insan çok be abi… En azından ben…
Senin en sevdiğin olayı yapıyorum şu anda; öğlen rakısı!
İki bardak rakı koydum önüme… Biri benim, biri senin…
Şerefe diye kaldırıyorum, bir yudum alıyorum.
Sonra başka tarafa geçiyorum, kendimi senin yerine koyup, “Şerefe hoş adam” diye bir yudum daha içiyorum.
(Vedat Okyar)
Seni anıyorum.
Unutmuyorum.
Senin üzere adamı tanıdığım için ne kadar şanslıyım yarabbi, bunu biliyorum.
Ölümsüzler ortasındaki yerinde sana huzur diliyorum.
Ve Zekeriya abi… Seni de daha çok görmek istiyor, uzun ömürler diliyorum.
Çocukluğumun kahramanları, sizleri çok fakat çok seviyorum.
(Zekeriya Alp)
